Sarı Bisiklet…

Henüz okula başlamamışım,mahallede lastik atlayıp top oynuyoruz,

O zamanların gecekondu dediğimiz tek katlı,şimdi yüksek apartmanlarla dolu mahallemizde...

Hulahop çevirmede madalya verilseydi kesin ben alırdım, çevirirken sağa sola birde laf yetiştirirdim,sanki önemli bir iş yapmıyormuşum da benim için çok basitmiş gibi “O Misketler Benim Bak Ona Göre”diye bağırır hulahopumu koluma takıp  babasının mahalleye sanki bir Porsche getirmişçesine bir övüntüyle kızına hediye ettiği hediye ederken de bütün çocuklara kutlama olarak lokma dağıtıldığı,ama kızının binmekten korktuğu bisikletine binip düşe kalka kopuk uçurtma misali yokuştan aşağı giderdim..

Kızcağızda benim peşimde tabi, “ bana da öğret “ diye...

“Yarın yine bisikletine binmeme izin verirsen öğretirim derdim” ama o yarın pek gelmeyecek gibiydi ikimizde biliyorduk..

Çocuk aklımla uyanık davrandığımı zannetsemde pek uzun sürmedi,zirâ kocaman mahalledeki tek bisikletli arkadaşım babasının işi nedeniyle taşındılar..

Bisiklete mi yanayım,arkadaşıma mı....

Sonra okul başladı günler yıllar geçti,

Hâlâ bisikletli arkadaşımı ara sıra düşünürüm büyüdü mü ? nasıl birisi ? en önemlisi ise neden bana her gün bisikleti veriyordu ? sormak isterdim...

Bu fotoğrafı çekerken düşündüm sadece bu yazdıklarımı,

Bir kaç saniye veya dakikalığına...

İşin ilginç yanı bu bisiklet ile o bisikletin de benzerlikleri var,mesela renkleri aynıydı,

İkincisi ise bu da benim değildi...

Yine bir arkadaşımın geri dönüşüm yaparak değerlendirdiği onun kızının bisikletiydi...

Bi an için bisiklete dalmış olmalıyım herhalde ki... bana “daldın arkadaşım “ dedi..

Bende gayri ihtiyari olarak,

“Yarın da binebilirmiyim ? Dedim,

O an gülüştük tabi, bu anıları anlattım ona

Ne güzel günlerdi çocukluk dedik,olanı olmayanla paylaşmak,anı yaşamak,ne güzeldi diz sızlamaları,misket sesleri diye diye beraber seyre daldık..bir zamanlar yokuş aşağı kopuk uçurtma misali koşup şimdi çiçeklerle bezenen hayatlara...