Telefon Kulübesi

Telefon kulübesinde geçiyor günlerim bir hayalden arama beklerken izliyorum sokaktan geçenleri herkesin gözünde yorgunluk var herkesin gülümsemesinde öfke var herkesin acelesi var herkes koşuşturuyor koca şehirde bir tek benim işim yok sanki. Bir hayalin gölgesinin izini takip ederek yaşıyorum. Bir hayali tablonun içinde çiçeklerimi suluyorum. Ben buraya nasıl geldim bana gel demedi mi o ağaç nerede şimdi. Yağmur yağan sokaklar o gelecek demedi mi kaldırımlar gülümsemedi mi beni karşılarken. Çalmayan tüm telefonlar şarkı söylemedi mi şimdi neden susuyorlar ardı boş olan bu kutu bana güzel haberler vermeyecek miydi. Hani nerede? Uçurtmam nerede kim verdi bana bu ölü kuşu.  Bağırıyorum duyuyormusunuz gülüyorum niye ağlıyorsunuz buradayım işte niye gidiyorsunuz. Uçurumun sesi yükseliyor şimdide beni çağırıyor sesi ağlamaklı. Hatırlayamıyorum ben kimim sen kimdin beklediğim sen misin yoksa senin suretinde bir yabancı mı. Telefondaki şarkılar bitti ayrılık çanları çalıyor bizim için buraya kadarmış...Hayalinden beklediğim tüm güzel sözler hüzünlü bir şiir oldu dökülüyor gözlerimden. Uçurumun davetine gidiyorum . Bomboş şimdi sokaklar ben gidiyorum buradan sende gittin zaten boş kaldı mısralar onca ev var ama tek bir yuvam yok. Bu şehirde benim gibi öksüz kimsesiz yorgun ama umutlu doğacak güneşi bekliyor kara bulutların altında.  Sen ve ben olmazsak hangi şehirde çiçekler açar yarım kaldı roman bu kitabı kim bitirecek hangi mutlu son bize sahip çıkacak kötü sonların merhametine kaldık. Sana okuduğum şiirler öksüz kaldı uğruna yazdığım satırlarda can çekişiyorum. Bak uçurum gülümsüyor bana denizin dalgaları vuruyor kıyılarıma beni içine çekiyor yavaş yavaş... elimdeki kuşa mirasın olan nefesimle can veriyorum bana eziyet olan bu nefes ona hayat oluyor bana kafes olan gökyüzü ona özgürlük oluyor o uçuyor ben göçüyorum...