EVİMİN AĞIRLADIĞI ,GÖNLÜMÜN DEĞİL !

 Kalbimi kıra kıra gitti bir elveda demeden yıllar önce…Hiç bir şey olmamış gibi “akşama sendeyiz  güzel yemeklerini özledim “diye aradı.Müsait değilim demeye fırsat vermeden telefonu kapattı.

   Ne yapacağımı şaşırdım,sandalyeye oturup ellerimin arasına aldım başımı.Burnumda hafif  sızı.Nasıl kaldıracağım karşılaşmayı Off Off…Yüzsüzlük mesleği olmuş sanki yemeklerimi çok özlemiş miş…

  Arayıp müsait değilim demeye karar verdim.Telefona baktım.Arayan numara gizli.Yanında gelecek olan kim ya da kimlerdi acaba?

  Annemin kodlamalarını. Hatırladım”Evine gelen kimse kendini değerli hissetmeli bu öncelik ona değil ,kendine verdiğin değerdir.”Ama bu kez ağır hem de çok ağır geldi gönlüme misafir ağırlamak.

  Evimde ağırladım gelenleri resmî biri şekilde..Benim için de bir yüzleşme oldu yüzsüzle…İşte dedim misafir var misafir var…Sonuçta kaderde bunu da yaşamak varmış Evimin ağırladığı ama gönlümün ağırlamadığı misafir…Belhi