GÖREMEDİKLERİMİZ

Ben artık göremiyorum etrafımda siz görüyor musunuz: saygıyı, nezaketi hoşgörüyü. Bir şeyler koptu gitti bizden. Yakalayıp tutamadık, yerine koyamadık. İnsanlığımızın tanımı değişti, ahlakın, liyakatın, mütevaziliğin ve saydığım o insani duyguların çehresi değişti hatta yozlaştı, tükendi, yok oldu. Ufacık kıyıda köşede kalmış kırıntılarda vahşilerce sömürülüyor. Öyle bir noktadayız ki paranın ve maddiyatın dişini geçirmediği neredeyse kimse kalmadı.

Bugün eğer uzaydan bir canlı dünyamıza gelse ve bize siz nesiniz deseler? Kim dürüst olacak? Bizler menfaat ilişkileri üzerine kurulu, makyavelizmi benimsemiş ama bunu kesinlikle gizlemiş, tatlı sözleri yüzümüze acı sözlerimizi arkamızdan söyleyen, çaresiz, aç susuz varlıklarız, diyebilecek miyiz? Ve evet az bile söylemiş oluruz ve evet aç ve susuzuz. Özgürlüğe, sevgiye, takdire, saygıya, inceliğe açız.

Öz eleştiri yapmalı, insanları yargılamadan, normal bir iletişimde bile söz kesmeden konuşmalıyız artık kaçıncı yüzyıldayız. Silkinip kendimize gelmenin, varlığımızın hakkını vermenin, nazik olmanın, tebessüm etmenin, yol vermenin, küçük küçük iyiliklerle başlayıp onları bir ağaç gibi büyütmenin vakti gelmedi mi?

Sonuç olarak demeliyiz ki işe kendimizi düzeltmekle başlayarak göremediğimiz, unuttuğumuz, hissetmek istediğimiz duygu ve davranışları ufak ufak hayatımıza sokmaya ve klasik ama umutvari bir sözle, dünyayı daha güzel bir yer yapmaya var mısınız?