KALBİMİ GÖRÜYORUM

        Kalbim duygularımın izdüşüm yeri. Düşündüklerimin çok çok ötesinde kuytu, sessiz bir kabın içinde, ele avuca sığmaz bir çırpınışta... Ona eğilip baktıkça, derin bir sükuta amade olmaktan öteye geçmekte zorlanıyorum. Dilsiz kelamlar görüyorum, renkleri var gördüklerimin. En az bir gökkuşağı kadar zengin şeritler halinde sıralı. Bir fark edişin aydınlığına kapılıyorum aniden. Yüzleşmeye başladıkça gördüklerim beni şımartıyor, bakışlarım boyanıyor, elimle tutabiliyorum kalbimi. Koca bir dünyanın anahtarı küçücük kalbimin elinde ve işte ruhumun o görünmeyen yüzleri kalbimin duvarlarında yalnızca benim için sergileniyor. Şimdi ne konuşsam? Neyi, nasıl anlatsam? Sadece görebiliyorum desem.