Ruhum Sıkışmış Bedenime

  Hani bazı geceler karabasan basar ya böyle aniden, illa ki gelmiştir herkesin başına. Vücudun kilitlenir parmakların uyuşur ve üstünde bir ağırlık hissedersin sonra kalkmaya çalışır yapamadıkça konuşmaya çalışırsın bu defa o da olmaz. Gözlerini bile açmakta zorluk çekerken sen içinden bile konuşmaz hala geliyorsun ya hani. İşte şuan öyle hissediyorum. Herşey yapabilecekken hiçbir şey gelmiyor elimden. Konuşmak varken ben yine susmak zorunda kalıyorum belki susmak zorunda da değilim ama lâl oluyor dilim benden habersiz. Sanki bedenimin hükmü ellerimden gitmiş gibi sanki ruhum bedene sıkışmış gibi. Bu durumlarda ne yapılır? Şuan mesela nefesim bile kesiliyor gibi hissediyorum nefes almaya çalıştıkça göğüs kafesim daralıyor ellerim kalbimin üstünde onu parçalamak istercesine sıkarken bir diğer elim boğazımı yırtmak istiyor. Ne nefes alabiliyorum ne kalbim sığıyor kafesine. Kalbim bile isyan ediyor artık hapsolduğu bu kafesine. Ciğerlerim nefesimi tüketmiş içi boş ama dolu geziyor. Sanırım, bu ölmenin bir işareti... Başka adıyla çaresizlik mi demeliyim?