SESSİZ KALEM

          SESSİZ KALEM

         Nasıl başlasam düşüncesiyle elime aldığım kalemim konuşuyor şimdi.

         Yazarken kalemin kağıt üzerinde bana ayna oluşunu sessizce izlemeye başlıyorum. Sessizliğimi seslerle bozmaya gerek kalmıyor böylece. Mavisine tutunduğum bir gökyüzü ile yeşiline adandığım bir yeryüzü arasında renkten renge boyanıyorum. Hayata kendi penceremden bakarken dışarıdan nasıl göründüğümü daha net görebilir hale geliyorum. Yanıma kendimi de alıp gittiğim hiç bir yerin yabancısı olmadığımı farkediyorum. Yazarken geçtiğim tüm sokaklar yine bana çıktıkça oldukça yüksek farkındalıklı bir şehre ev sahipliği yaptığımı görüp sessizce gülümsüyorum... Çünkü biliyorum ki kalem; diri, kalem; canlı, kalem; kilometrelerce yola yazı yazabilecek kadar sabırlı.