Annem'e

Bundan yıllar önce bir mektup yazmıştım anneler gününde. Öylece içimden ne geçtiyse ve ne kadar el verdiyse kelimelerim. Yaşım küçüktü, yazım kargacık burgacık ama sen o mektubu okuduğunda yarım saat boyunca ağlamıştın. 

Anlayamadım başlarda hatta yanlış bir şey yaptığım düşüncesine kapıldım. Özür dilemek için yanına geldim ve hiç beklemediğim bir şekilde bana sımsıkı sarıldın. "İyi ki varsın annecim." dedin. Yıllar da geçse üzerinden hala hatırladığında güzel tebessümünü eksik etmezsin yüzünden.

O zamanlar küçüktüm ama kalbim kocamandı. Yaş büyüdükçe kalp ya küçülüyor ya katılaşıyor sanırım emin olamıyorum ama bana her güzel kalpli olduğumu söyleyen insana "Annemin izinden gidiyorum. Onun sayesinde hala küçüklüğümde taşıdığım o kalbi taşıyabiliyorum." diyorum. Çünkü bu gerçekten böyle annem. Hep senin izinden, senin hayatıma kattığın güzel ışıltılardan dolayı küsmüyorum hayata. Hep yeni bir umut tohumu ekiyorum kalbime, yeni hedefler, hırslar... Tıpkı senin bana öğrettiğin gibi hep en iyisini düşünüyorum. Senin de dediğin gibi "Polyanna'cılık" oynuyorum. Hatta fark ettim ki eskiden sana kızdığım ne varsa (bu oyun örneğin) hepsini yapmaya başlamışım. Fark etmeden, kendiliğinden yapıyorum bunları. Her idrak ettiğimde gülümseyip "İyice anneme benzedim." diyorum kendi kendime.

Günden güne sana benzemek, senin küçücük bir parçanı bile kendi bünyemde taşıyabilecek güçte olmaktan çok mutluyum ve gurur duyuyorum. Hatta ileride anne olursam senin gibi bir anne olabileceğim ihtimaliyle kendimi güvende, güçlü hissediyorum. Çünkü bir evladım olur ve ben senin gibi olamazsam ne yaparım bilemiyorum.

Bu dünyaya senin gözlerin gibi bakmak için her gün tecrübe kazanmaya çalışıyorum. Seni düşünüyorum acaba annem olsa ne yapardı, ne düşünürdü. Allah seni başımızdan eksik etmesin.????????

Sen benim yaşlarımdayken nasıl bir evlat hayal ediyordun, ne kadarını karşılıyorum inan bilmiyorum. Elimden geldiğince hayatın her anında yanı başında olmaya, hep dimdik ve hep tuttuğunu koparan o kız olmaya çalışıyorum. Hep daha ileriye giden, daha dürüst, daha erdemli biri olmaya çalışıyorum. Umarım başarabiliyorumdur çünkü senin evladının kötü olma ihtimali olamaz. Olsa olsa Annesine benzememiştir. :)

Hep benim hayatımı anlatan bir kitap yaz diyip duruyorsun ya. Ben yavaş yavaş başlamıştım aslında. Asla senin hayatını anlatabilecek kadar güçlü bir kalemim yok tabii ama deniyoruz işte bir şeyler. :) Şimdi bu yazının sonuna o kitaptan bir kesit bırakıyorum. Ve bu hayatta beni yalnız bırakmadığın, mesafeleri bir kalp sıcaklığıyla yok ettiğin, beni koşulsuz şartsız sevip dünyanın en değerli insanı gibi hissettirdiğin için teşekkür ediyorum. Umarım küçücük de olsa aynı hisleri sana yaşatabiliyorumdur. Seni seviyorum dünyanın en güzel gamzelerine ve şen kahkahalarına sahip kadın. Hep gül hep güldürelim seni çünkü gülmek en çok sana yakışıyor evimizin her şeyi.

P.S: Bahsettiğim yazı.

"Gördüğüm ilk gün ışığı

Dünyaya gözlerimi ilk açışımda bir çift kahverengi gözle karşılaştım. O zaman ne gördüğüm en güzel kahverenginin o olduğundan ne de bana en şevkatli bakacak gözlerin o gözler olduğundan habersizdim.  Ne olursa olsun o gözler benden şevkatini, sevgisini esirgemedi ve o gözlerin sahibi ne yaşarsa yaşasın kalbindeki sevgiden, merhametten ve inancından asla vazgeçmedi. O gözler gördüğüm en güçlü kadının ,annemin, gözleriydi. Ben bir gün onlar gibi bakabilmek için her gün tecrübe kazanmaya çalışıyorum. Onların çeyreği bile olamayacak olsa da bu gözler, onlarla bakışabildikleri için bile bir ömür kendilerini şanslı hissedecekler. 

Gördüğüm ilk gün ışığıydı gözlerin ruhumun beden bulmasına vesile olan güzel kadın. Sense dünyamı aydınlatan hoş tebessümlü güneşim…"