Baba ve kızı

Her zaman başkalarından duyduğu pazartesi sendromunu hiç tadamamış bir insan olarak hayatını devam ettirmeye çalışan adam maaşının azlığını, geçim sıkıntısını ve yokluğun ne olduğunu çocuklarına asla yansıtmıyordu. Pazartesi onun için bir sendrom değil ailesinin geçimini kazanmak için bir işi olduğuna sevinme günüydü. Bazen iki işte çalıştığı olmuş yine de hiç şikayet etmemişti. Hep daha fazlasını isteyen ama aynı zamanda elinde bulunanla yetinmeyi bilen bir insandı. Gençliğinde her zaman özgürlük peşinde koşan bu adam çocukları için kabul ettiği esaretin mutluluğu yaşıyordu ama içerisinde her zaman özlemini duyduğu başka bir hayat vardı. Daha rahat, daha güzel ve daha özgür bir dünyanın mümkün olduğunu bildiği halde bu şekilde yaşamak onda gizli bir öfkeye sebep oluyordu. İçerisinde biriken öfke yaşadığı ilginç bir olayla patlama gösterdi. Kızı bir akşam eve nefes nefese kalmış ve korkmuş bir halde geldi. Ne olduğu sorulduğunda yolda bir adamın onu takip ettiğini söylemiş ve yolda yürümenin bile tehlikeli olduğunu bilerek yaşamanın acımasızlığından uzun uzun bahsetmişti. Sabah gazetede o adamın bir kadını öldürüp kaçtığı haberini okuduğunda bir süre kendine gelememişti. Sonra babası onu ikna etmiş ve okuluna bırakmıştı. Akşam işten izin alamadığı için onu okuldan almaya gidemeyen baba, o gün o katilin yeni kurbanının kızı olacağını bilmiyordu. Bu olaydan sonra adam sinir krizi geçirdi. Sonra "ben kızımla özğürlüğümüze koşmaya gidiyorum kahrol dünya!" yazan bir not bırakarak ortalıktan kayboldu. O adama ne olduğu ise bilinmeyen bir soru işareti olarak kaldı.