Büyümek Üzdü

Çocukken büyümek isterdim hep . Kötu bir ailede olduğumu yada mutsuz bir çocukluk gecirdigimi soyleyemem . Hatta aksine ailem enn mutlu aile çocuklugum ise en güzeliydi. O çocukluk zamanların verdiği cahillik( çocuk aklı ) ile büyüdüğümden dolayı herşeyi kendim yapicam , istediğimde istediğim yerde olucam , uzun boylu olmak istiyorum , çok güçlü olucam ... 

Büyümek için bahane çok . Öyle böyle arada bir söylemden de büyüdüğümü farkettim . Ve olmasını çok istediğim şey oldu artik büyümüştüm. Her yeni yaşıma girerken sevinçle üfledigim mumlar , gerçekleşmesini istediğim için tuttuğum dilekler artık çok ta içimden gelmiyor. Henüz yirmi sekiz yaşında olmama rağmen büyürken çok şey kaybettim belkide kaybederken büyüdüm . İnsan tanıdım güvenimi kaybettim , insan tanıdım hevesimi kaybettim , insan tanıdım sadakati kaybettim .. Büyümek aslında çok da cezbetmemeye başladı . Ben insanları Matruska Lara benzetiyorum matruskaları bilirsiniz en büyüğünün içinde toplanır diğer kendi ile aynı olanlar . Açtıkta biri daha biri daha ve biri daha çıkar . İşte insanlarda böyle büyüdükçe o matruskaları tek tek çıkartıyorsun. En başında söylediğim gibi küçükken büyümek istiyoruz . Şimdi ise artık küçülmek ve tekrardan çocuk olmak . Mümkünse ağır ağır büyümek . Tek maktuska olmak istiyorum . Ve tek kalmış matruskalari bulmak . ... Büyümek zormuş..

Büyümek üzdü...