Cesaret.
Nietzsche tüm insanlığa şu öğüdü bıraktı: ''En derin yaralarla başlar, en derin gülücükler. En yüksek uçurumlardan düşerken öğrenirsin uçmayı. En derin denizlerde boğula boğula becerirsin tek bir seferde yaşamayı.'' Cesaret her zaman yanı başımızda duran bir güneş gibidir. Ona ulaşamayız ama onun sıcaklığını kaburgalarımızın içinde, iliklerimizde hatta damarlarımızdan akan kanımızda bile hissederiz. Işığını kesmeye çalışan bulutlara inat, sıcaklığını ellerinden alan yağmura inat göz kamaştırıcı güzelliği ile sarıp sarmalar seni. Ne zaman ona muhtaç olsak başımızı gökyüzüne çevirmemiz yeterli olur. Bulutların ardından gülümseyerek bakar, 'hadi' der 'yapabilirsin.' Seni yakmasına, kavurmasına aldırış etmeden sırtına cesareti alır, yola devam edersin. Her tökezlemende seni o ayağa kaldırır, kulağına yapacağını fısıldar. O inanca tutunup adım atarsın. Hayata karşı ilk başkaldırın böyle başlar. Cesaretine sığınarak. Yara alacağını bile bile savaşmaktır belki de hayat. Savaşın sonunda alacağın galibiyet değildir senin ödülün, savaşırken ruhuna açılan yaralardır. Ne kadar canının yandığı, ne denli büyük yaralara gebe kaldığının, savaş meydanına ne kadar kanının aktığı önemli değildir kimse için. Önemli olan o savaştan neler kazanıp başın dik ayrıldığındır. Sana ne kattığıdır. Ve insanlar buna tecrübe der.
Tepkiniz nedir?
Duyguknoglu
Wattpad: duyguknoglu
