Geçecek...

Çürüyorum. Bunu hissediyorum. Zihnim, gerçekliğim değişiyor. Hastalıklı olduğunu bildiğim düşüncelere inanıyorum. Yine dalganın gelişini hissettim. Yine bir şey gelmedi elimden. Çünkü benim yaptığım her bir şey yanlıştı, hataydı. Ait oldukları yer benim kafamın içiymiş tarzı bir rahatlıkla kafamın içine giriyorlar. Yine. Batıyorum. Boğuluyorum. Dayanamıyorum. Ayağa kalkmam gerek. Sıyrılmam gerek ama ben hiç bir şeyi beceremedim zaten. Yaşamak istiyordum. Şuan uzak gelse de... O anların kıymetinden ölmek istemiyorum şuan. Bazı insanlara uzak bunlar. Okudukları birkaç satırdan başka bir şey değil. Ve ruhsal bir bozukluğun kağıda yansımaları... Ama okuduğunuz şey benim gerçekliğim. Hayal edemeyeceğinizi biliyorum ama ben, ben bunun içinde yaşıyorum. Neden? Çünkü önceden ben de hep okurdum. Hatta bir karakterle kurduğum güçlü empati yüzünden tüm gün yorganın altından çıkmadığım olmuştu. Ama... Ama ben bunlara uzaktan yakından yaklaşamamışım. Ve bunda hiçbir sorun yok.

Kendimle tek kalıyorum. Zaten zor bir şey de değil bu. Çok arkadaşım yok. Önce suçluluk. Sorumsuz biriyim çünkü. Yapmam gerekenleri yapmadım. Sonra kendine güvensizlik. Önceden ne kadar iddialı konuştuğumu duysanız şaşarsınız. Ama istediklerimin olmayacağına inancım tam. Ve geçmiş ile ilgili ne var ne yoksa ortaya çıkar. Tüm pişmanlıklar, hatalar, suçluluklar, her şey... İstediğiniz metaforu kullanın. Bataklığa gömülmek, duvarların üstüne gelmesi... Dayanamamak aslında bunların çıkış noktası. Seni rahatlatacak bir yere kaçsan, uzaklaşsan... Ama evindesin. En güvenli yer, tek sığınağın... Ve sen kaçmak istesen de kaçacak yerin yok buradan başka. Yok. O an ölmek zorundasın. İşte bu noktada yanımıza bir konuk geliyor bize daha az bir acı çektirmeyen. Ataklar vb. Emin olun bunlar işin en kolay kısımları. Her neyse. Daha devam ediyor tabii ki. Beynin sana yapay ve zor bir saldırı verirken sen baş etmeye çalışıyorsun. Ve halloluyor bir şekilde. Bu halledildikten sonra...

Her neyse. Hep geçti. Yanımda kalsa da üzerimden kalktı. Hep. Yine öyle olacak. Ben mahvolsam da hep geçecek.