Gerçekten Kimsin?

Gömülmüş benliğime, kaplanmış kimliğime ulaştım.
Donakalmıştım.
Minicik bir görüntü gibiydi.
Bir çorap söküğü gibi.
Zifiri karanlığı aydınlatan bir yıldız gibiydi.
Gerçek mi rüya mı bilemediğim bir an gibi.

Fakat gördüm onu.
Aslında kim olduğumu.
Kısacık bir an.
Sonra hayatım değişti.

İhtiyaçlarımın, açlığımın, düşüncelerimin üzerimde eğreti durmasının sebebini hep merak etmiştim. Bebeklikten bu yaşa bilinçli ya da bilinçsizce hep bir aidiyetsizliğe sahiptim. Bu hisse engel olamıyordum. Gözardı edilemeyecek şekilde sırıtıyordum. Bunu gizlemek için başarısız birkaç denemem de oldu. Hepsi siyahın üzerindeki parlak sarı gibi dikkat çekti. 
Herkesin çabasızca sağladığı bu uyum, sorunun bende olduğuna inandırıyordu herkesi ve elbette beni.
Herkes için öyle doğaldı ki bu dünya. 
Beni vücuda giren yabancı bir cisim gibi dışarı atıyordu.
En başta bundan utanç duyarken tamamen toplumun dışlanmış bir üyesi haline geldiğimde işler tamamen boyut değiştirdi. Kabul görmediğim topluma ayak uydurma mecburiyeti kalmadığında kim olduğuma ulaştım.

Yazılı olmayan binlerce kuralı var bu toplumun.
İhtiyaçların, düşünce ve duyguların manipüle edildiği binlerce kural. Bu düzenin ilk kurbanları bu hayattan göç ettikçe yenilerden kimse bu kuralların sahteliği bilgisine ulaşamamış. O sebeple her yeni gelen bu düzeni mutlak bir kabulle doğmuş. Başkaldırdığı, sustuğu, beklediği, sevinip üzüldüğü ne varsa hepsi önceden planlanmış olsa da bunu fark etmemiş.

Böyle bir distopya düşünün.

Tanıdık geldi mi?