GÜNÜN MENÜSÜ -TAKVİM YAPRAĞI -1

Her gün bir yaprağını kopardığımda bana, günü, tarihi gösteren bir takvimim var odamda. O her gün ilgi istiyor, dokunmamı, okumamı, güne onunla başlamamı, günü onunla paylaşmamı istiyor.
Duvara ilk taktığım günü hatırlıyorum. Hiç bitmeyecekmişcesine çoktu. Kocaman bir tomar, bir sürü yaprak. Ona ilk defa bambaşka bir gözle baktım. Gözüm gitgide incelen bedenine takıldığında anladım. Ahh! Benim tek, tek yapraktan meydana gelen takvimim. Sen meğerse bana her gün, günü hatırlatmaktan çok daha önemli bir şey yapıyormuşsun. Ne kadar aptalım. “Geçip gitmeyi” anlatmışsın bunca gün. Elimin altından uçup giden günleri, neredeyse gözüme sokmuşsun da ben anlamamışım. Her gün yaprağını koparırken, aslında hayatımdan bir günün daha gittiğini, kalanların, var olanların değerini, gerektiğini anlatmışsın da, şu benim sağır kalbim duymamış seni bu güne kadar...
Yaprağını koparıp, kenara koyarken, benimle konuştuğunu neden hiç düşünmedim? Neden duymadım bunca zamandır söylediklerini? Şimdi neredeyse bir çırpıda sayabileceğim zarif yapraklarını görünce anladım, söyleyeceğin şeyler olduğunu. Her gün bana; “Bugün benden bir yaprak daha koparırken hayatından bir gün daha gidiyor. Bunu hatırla! Bak, beni buraya takarken koskocaman bir tomardım. Şimdi ise ipinceciğim. Benim yapraklarım mı sadece eksilen? Hayatın bu kadar hızlı akıp gittiğini, sana daha başka nasıl anlatabilirim? Bırak artık günlerini boşa geçirmeyi! Sen, sana söylediklerimi duy! Unutma ve hayatına sahip çık!” demişsin de ben... Ah ben, ne salakmışım, sevgili takvimim? Neredeyse bir yıldır birlikteyiz. Seni bu kadar geç duyduğum için affet beni!..