Hırka

HIRKA

Yine eve gelir gelmez attı beni bir kenara. Yarın fellik fellik arayacak, nerede bu hırka diye? Hayır, nedir bu agresifliği anlamıyorum; oysa kıyafetlerine çok da hoyrat davranan bir insan değil. Beni aldığı günü anımsıyorum da, ne güzel rengi var demişti; tam da bana göre, sonra da "üç kuruş fazla olsun kırmızı olsun" diye eklemişti. Şimdi ne o göz alan kırmızımdan eser kaldı ne de beni her seferinde  özenerek üzerine giyen insandan.

Sanırım ben de eskiyorum, kullanıldıkça yıpranıyor; yıprandıkça gözden düşüyorum. Belki bir zaman sonra yerimi başka bir model, başka bir renk hırka alacak. Tıpkı beni giydiği gibi, yeni hırkasını özenle giyecek, düğmelerini ilikleyecek ve dakikalarca aynanın karşısında kendini inceleyecek. Kim bilir? Belki de onca yıpranmama, onca eskimeme rağmen ısrarla benden vazgeçmeyecek.

Her sabah yataktan kalkar kalkmaz beni üstüne giyecek, az hareket edip terleyince tersimle çıkarıp bir köşeye iliştirecek. Bu kısır döngü bilinmez ne zamana kadar sürüp gidecek. Şu önümüzdeki günlerde havalar ısınacak, bana çok ihtiyaç hissetmeyecek; ama biliyorum ki, beni yanından eksik de etmeyecek. İlginç bir insan kendisi, tuhaf takıntıları var; mesela sıcak da olsa soğuk da olsa beni yanından hiç ayırmaz. Kimi zaman rengim hoşuna gider, kimi zaman modelim. Bazen beni eski ve modası geçmiş diye beğenmez, bazen de çok eskidi; ama, böyle bir hırka bulamadığım için vazgeçemiyorum ondan, der. Dedim ya, değişik bir karakter; onu çözmeye çalışmaktan vazgeçeli uzun zaman oldu. Artık davranışlarına çok takılmıyorum, akışına bıraktım olayları. Keyfi ister beni giyerse, mutlu olmuyor değilim; ama, giymezse de eskisi gibi üzülmüyorum.

Bugün neşesi yerindeydi; bir heves giydi beni; sonra ne olduysa oldu keyfi kaçtı. Bir hışımla çıkardı üzerinden, tersimle fırlattı beni. Muhtemelen sabaha yine sakinleyecek ve fellik fellik arayacak beni.