İmtihan

Biliriz imtihanda olduğumuzu. Biliriz de ahiret yolculuğunda diken dolu yolda, düşe kalka yürürüz. Bir gün gülersek iki gün ağlarız, bir gün acı çeker, sonraki gün içimiz içimize sığmaz sebepsiz mutlulukla.

Herkes dünya yolunda farklı yolculuklar yapar. Yolculuklarımız nasıl da çeşit çeşit, tıpkı aynı toprakta rengarenk çiçekler gibi. Farklı yolculuklar, tıpkı parmak izimiz gibi.

Azı memnun, çoğu şikayetçi, kimi savaşcı, kimi yorgun, kimi bezgin, kimi çılgın, kimi sadece öylesine... Kimi ölesiye, kimi delicesine, kimi sadece rıza-i ilahi için uzayıp gider bitmez, tükenmez.

İşte, bu değilmi dünyanın gerçeği? 

Bazen bıçak kemiğe dayanır da isyan bayrağını çeker kafamızın içinde hiç bitip susmayan, hiçbir şeyin bastıramadığı o ses. Çeker çekmesine de o isyan da yorar bizi, daha çok acıtır içimizi.

Bazen bırakmak, su gibi akmak, herşeyi olduğu gibi kabullenip EYVALLAH demek, dolu başak gibi yaradana, sadece yaradana boyun bükmek... 

Evet yaşaması yazmak kadar kolay olmuyor belki ama o savaşçı içinde. Ve sen, seni kemiren o vesveseyi susturunca çıkacak ortaya. Sustur o sesi. Çıkar içindeki gücü. Sık yumruğunu ve kalk ayağa. Başın dik, emin adımlarla yürü. Yürü ki açılsın hayra giden tüm yollar, zorluklar diz çöksün önünde.