insan
Canlar çığlık çığlığa yanarken '
"İnsan insan derler ıdı
İnsan nedir imdi bildim.
Can can deyu söylerlerdi
Ben can nedir şimdi bildim."
Der, Muhyiddin Abdal.Canlar çığlık çığlığa yanarken.Bu sözler çınladı kulaklarımda.İçimiz yandı şu son 1 haftadır.Ormanlarımızın hazin durumunu seyrederken, gözyaşlarımdaki çığlıklar birbirine karıştı.Büyük bir savaş verdi insanoğlu,görmediği bilmediği düşmanla.Görünen sureti cayır cayır yakıcı ateş oldu.
İnsan çıkan yangınla mücadelesinde yorulmadı.Yorulmadı da şu vicdanını sorgulamadan davranan insancıklardan yoruldu.Sırf sosyal medyada boy gösterme uğruna terlik, t-şört,selfi çekmeye gelenler,yediğini, içtiğini,eğlendiğini gösterenler,satış kaygısı ile şu can pazarının tam da ortasında ki fırsatçılar, yordu.Yüreğimizi ezdi, insanlığımızı sorgulattı.Tamda daha fazlası olamaz derken kendi kendine cephe,kitle oluşturmaya çalışan, insancık seli başladı bu sefer.Yüreğimizin yangını sönmemişken, içimiz cayır cayır yanıyorken,tek derdimiz ne kadar can kurtarırız olmalıyken.
Aynı toprakta yetişip büyümemiş gibi, aynı gökyüzünü solumuyormuş gibi,aynı acıyı aynı dili konuşmuyormuş gibi yangınımızın közleri küle dönmeden nefret tohumlarını serptiler ateşli toprağımıza.Bu psikolojiyi tavan yapıp psikolojisi bozulan halkımın, insanımın durumunu daha güç hale dönüştüren insancık topluluğu çoğalıverdi aniden.
Hepimiz biriz.Aileyiz,Ülkeyiz.Birbirimizin yaralarını saracakken,birbirimize tamda şimdi sarılıp yanındayım diyecekken yakışmadı hamurumuza bu insancıklar.Kurtuluş savaşımız uzak değil yakın tarihmiz.Daha unutmadık oradan aldığımız yaraları.Birbirimize düşmekle, insanı insana düşman etmekle yordunuz.
Biz ne zaman bu hale geldik?.Oysa hiç tanımadığımız mezarlıklara dua okur günahlarının affını isterdik.Kapımıza geleni boş çevirmezdik.Selamsız kelamsız hiç değildik.Çocukken arkadaşımız yaralansa, bizde bir yerimizi kanatıp, kanayan yerlerimizi birleştirip kan kardeşi olurduk.Kimler ne zaman ve neden yaptı bize bunları?
Oysa acımızda aynı,feryadımızda.Elele tutuşmaktan başka çaremiz yok.Ben senin yaralarını sararken,bende senin omzunda ağlayabilmeliyim.Birbirimizi sevmek hamurumuzda mayamızda var.Nefret edip ayrışma, kopuşma günü değil, birbirimize sımsıkı sarılıp bir olma günü.Hesap sorup ,tansiyonları çıkarma zamanı hiç değil.Vatanımız için sımsıkı sarılıp sarmalama zamanı.Kaybettiklerimizi, sevgimizle birliğimizle sulayıp,yeşertip,yeniden orman olacağımız gün.Bir ağaç kadar tek ve hür bir orman gibi kardeşçesine...
Çiğdem Karaosmanoğlu Culha
Tepkiniz nedir?
