Kendimin Ruhuma İhtişamlı Hediyesiydi.

  Kalbimin içine saplı bir hançer vardı, her attığında o hançer kalbime daha çok batıyordu. Damarlarımdan akan kan zehirlerle süslenmiş, siyah beyaz bir yılana aitti. Ben ise kendi kanımda ve kendi zehrimde boğuluyordum. Bu bana Tanrı'nın değil, ruhumun hediyesiydi.

   Çoğu şey fark edilmeden kaybedilmezdi. Benim kalbimdeki hançer ise bir vaveyla olup ruhumu kanatmıştı, ben nefes alıyordum ama o ölüydü. 

Evet Asale, benim ruhum ölüydü.

  İşte hissizliğim ise bu yüzdendi. İçimde derin bir kuytu, yüzümde ise boş bir duvar vardı. Bu benim ihtişamlı sanatımdı, ressamı ben olduğum hayatımın renkleri boş bir duvardan ibaretti.

Asale, ama renkler karışabilirdi değil mi?

Peki siyah ve beyaz nasıl karışacaktı?

Gri olmaz mıydı?