KENDİN OLABİLMEK

     İnsan hayatında aile ile başlayan  sosyalleşme toplumla devam eder.  Sürekli birbiriyle etkileşim halinde olan birey , tepkilerini belirlerken yaşadığı sürecin birikimlerini taşır ilişkilerine. Devamında gelen kendini ifade etme tarzı, bir tutumdur aslında. Öğrendiğin, kadarını taşırsın davranışlarına ve konuşma tarzına.

  Maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisinde en üst basamak kendini gerçekleştirmektir. Buda değer ve güven duygusuyla yakından ilişkili fikrimce. Çünkü özgüven arttıkça gerçekleştirir insan kendini. Aile ile olan iletişim ilk basamağıdır değerin. Eksik kalmış, hırpalanmış bir bilinçle gelişen benlik , dışarıya karşı hep ispat halindedir. Her cümle içinden didik didik aranıp bulunacak savunma mekanizmalarıdır onun için. Öğrenilmiş çaresizliğin, bam teline basıla basıla çıkan sesleridir bu savunmalar, ısrarlar. Karşıdakini memnun etme çabası, değer görmek adına yapılan "Beni sevin, bana değer verin." iç sesinin , yankısız çığlıklarıdır. Görebilen azdır bunu, göreninde işine gelirde, sessiz kalır, nasıl olsa memnun edilen odur.

    Oysa ne güzeldir, olduğun gibi , kasmadan , kendin olmak. Davranışlarını, düşüncelerini gerilmeden, iç huzuruyla sergileyebilmek. Yanlış anlaşılma korkusunun zirvelerinden, rahatlığın yamacına inebilmek.

   Yazdıklarım sizi yanıltmasın. Daha bir kaç zaman önce bende böyleydim. Sürekli memnun etme çabası, savunmalar. Geçte olsa öğrenmek , üstündeki bütün yükleri attırıyor insana. Doğallık güzel, olduğun gibi, abartmadan, kırmadan, dökmeden. 

  Çocuk yetiştirirken hassas olmalı insan. Arzularını, komplekslerini, eksikliklerini, çocukların üzerinden iyileştirmeye çalışmamalı. Ben olamadım sen ol, ben yapamadım sen yap. Çocuğunuz bile olsa, kimse sizin eksik kalmış yanlarınızın tamamlayıcısı değil. Sen sensin, o da o. Yanında yürüyen ol, öğüt veren değil, seven ol , üstüne titreyen değil,  öğreten ol ama test makinası değil. Değil değil değil. 

    Güven ve değer verilerek yetişen bireyler, kendileri olabiliyorlar. Memnun etme çabası içinde, değersizlik savaşlarından çıkamamış insansa, tiyatral bir dünyada her gün farklı bir rolle debelenip duruyor, birilerinde kabul görmek adına. Eksik yanlarımız, öğrenilmemiş çocukluğumuzun çığlıkları. Sevilmemiş yürek çarpıntıları. Boşa geçen zamanların,  iç çekişleri. Olan bundan ibaret. Değerin güvenle harmanlandığı , mutluluk gülüşleriyle naralanan, sevgi sözcükleriyle dillenen insanların çok olması dileğiyle.