KİME, NASIL?

KİME, NASIL?

Üniversiteden arkadaşlarıyla toplanmalarının yirminci yılıydı. Masada kahkahalar, dedikodular, heberler bir saniye bile eksikliğini göstermiyordu. Herkesin onca yıla sığdırdığı hikayesi bir günde buluşunca, kelimeler birbiriyle dans ediyordu. Şimdi sıra yılın geleneğindeydi, her yıl masada vücut bulan o soru çarpıp duruyordu dillere. Kimisi soru karşısında heyecanla cevap verip, coşkuyla anlatırken, kimisi de hayatın boşvermişliğine kapılıp gidiyordu. Masanın geleneği haline gelen 'Bu sene hayaliniz ne' sorusu, bi anda yüz ifadelerinde değişiklik yaratıp, ciddiyetle cevaplanıyordu. Ki öyle de olmalıydı, bu sorunun kutsallığı üzürene yeminler bile edilmişti, hayalini el uzatabilecek eller bile aranıyordu. Herkes sorusunu cevaplarken Beyaz'ın kafası, dumanlı dumanlı esiyordu, hemen bir hayal uydurmalıydı. Hayalini masaya koyacak kadar cesareti yoktu çünkü. Şu parçalı bulutların içinden süzülüp güneşe dokunmayı, gökyüzünde yıldızların üzerine yağmur gibi yağmasını beklemeyi, tüm gezegenlerin gökyüzünde toplanıp rengarenk ışıklar saçmasını istemeyi kime nasıl anlatabilirdi ki. Bir resim gibi canlanırken kafasında hayali, sıra ona gelmişti. Hayal uydurmaya çalışırken bile o çok sevgili hayalini düşünüyordu. Anlatsa hepsi birden gülmezler miydi, kaç yaşında kadınsın büyü artık demezler miydi, ya da belki dalga geçtiğini düşünürlerdi. Tüm bunlar kafasının içinde çalkalanırken: 'Kaç zamandır terfi etmek istiyordum, yakında olacak gibi' diyiverdi. Masadakiler büyük bir coşkuyla karşıladı, hayal olmayan hayali.

Şevin SEMİZ

Fotoğraf: Gülbeyaz