Leylak Kokusu

Yanından geçmişsindir yıllarca. Farkında bile değilsindir çoğu zaman. Ne zaman o güzel lila rengi çiçekler açar, o zaman koparırsın bir kucak, o da öğretmenini mutlu etsin diye. Altına iki tane kiremit koyup beştaş -bu oyunun tadını oynamayan bilmez- oynamışlığın bile vardır. Hatta öğlen saatlerinde sırf güneş vurmasın diye oturmuşsundur altına da, çiğdem çitlemişsindir saatlerce. Mevsimler geçer, yıllar yıllar geçer; ilkokul, ortaokul, lise derken o koşuşturmanın içinde o vardır da hep orada, sen onda değilsindir.

Dedim ya yıllar geçer, okullar biter, o bahçeli evin yerini bile başka evler alır. Sen hayatın koşuşturmasında kendini bile zor anımsıyor iken. Yanı başında bir arkadaşın öğle yemeğine çıkmadan iki fıs sıkayım der ve çıkarır parfümünü. O kokuyu duyarsın, o an tutar seni elinden götürür o beştaş oynayan kızların yanına. İşte o koku dersin çocukluğumun geçtiği evimin bahçesinde ki leylağın kokusu… Ve sonra beştaş oynamayı bırakır başını kaldırırsın. Ne leylak vardır ne de ev, geriye kalan sadece o koku…

Bunu niye mi anlattım. Yanından gelip geçtiğini sandığın bir ağaç, sana çay veren garson, her ay takip ettiğin dergini aldığın seyyar büfe, kuşlar için yem satan yaşlı amca, sokağın köşesindeki simitçi… Nasıl da girmişler senden habersiz hayatına öyle değil mi?

Kimisi kokusu, kimisi hitabı, kimisi gülüşü, kimisi samimiyetiyle. Şimdi ne yap biliyor musun? Farkına var, şu koşuşturmanın içinde yüreğini sıcacık yapan şeylerin. Farkına var ki yıllar yıllar sonra bile tutsun elinden götürsün seni o en sevdiğin ağacın gölgesine.