Geçecek mi ?

Ayını gününü hatırlamıyorum,tek bildiğim yaşadığım o garip anın 2000 yılında olduğu,10-11yaşlarındaydım bir an geldi ve ben o andan itibaren görmeye,duymaya, düşünmeye başlamıştım ondan öncesinde yaşıyor muydum duyuyor,görüyor,düşünüyor muydum inanın hiç bilmiyorum,sadece bir kaç fotoğraf gibi silik kareler.ondan sonrası bir savaş harbi kendi içimde başlayan ve ölene dek bitmeyecek bir savaş,çoğunu kaybettiğim,kazandığımı hiç hatılamadığım ve kafamın içinde hiiç susmayan,durmadan konuşan ses ve düşündükçe çoğalan bir düşünce yumağı,çıldırmamak elde değil.yapmam gereken,yapılması gereken o kadar çok eylem varken,ben düşüncelerle boğuşuyordum.Elbette başetmenin bir yolu muhakkak olmalıydı,bulmalıydım onu,rahatmalıydım,düşüncelerimin sakinleşmesi ve yolumda ilerlemem gerekiyor du.Yazmak......yazdım bende,günlük tuttum,herşeyi yazdım, yaşadıklarımı,hislerimi,duygularımı içimden gelen ne varsa yazdım,benliğimi çıkarmış, olduğum gibi beyaz sayfalara yansıtmıştım.Dedim ki ohh dünya varmış.. Yazmasamda açıp açıp okudum,yazdıklarımı okumak hoşuma gidiyor,tekrar tekrar okumaktan sıkılmıyordum.Yenilerini yazmak varken ben okuyor okuyordum sonra nemi oldu:öfkeme yenik düştüm en hassas günlerimde yazmak varken ben yırtıp sobaya attım.Evet okumalara doyamadığım o güzelim duygularımı nakış nakış işlediğim o günlüğümü hiç acımadan yaktım o yandı ben yandım.O kül oldu ben harlandım.Keşkelerin fayda etmediğini ben ilk,duygularım yanarken öğrendim. Yandı işte bir defter ama benim içim hala yanar , olsaydı bir kerede daha okurdum şimdi.Ama yok ondan sonra kalemim yürümez oldu,beyaz sayfaya düşmez oldu ,oruç tutuyordu sanki çok bekledim iftar etmesini,leziz bir sofrada olduğu gibi saf ve temiz düşüncelerle ben doymasını istedim.Ara ara kalemi aldım elime düşünceler,ahhh bi düşse beyaz sayfalara,neler çıkacak,neler dökülecekti ama sanki bana küsmüş kalemim,ben zaten küskünüm kendime,hafif bir esintiyle yıkılmaya hazır olan benliğim.Hayret ki sallanıyor ama yıkılmıyordu.Ben neye direndiği mi bilmeden ben kendime küskün, kalemim bana kırgın,yaşıyorum hayat denen okyanus da,kırık dökük bir gemi,yırtık yelkeniyle,gözyaşlarımla su almaya başlamış, tek başıma içimde eksik olmayan fırtınaya direnen ruhum...Sahi tüm bunlar geçecek mi ? Kalemim iftar edince lezzetli bir sofrada bana gülümseyecek mi ? Fırtınam dinecek mi ? Düşüncelerim sakinleşecekmi ? belki,belki evet,belki de hayır kim bilir.Sen çık hele yolculuğa,yollar açılır belki sen yürürsün, hayallerin ardın sıra gelir,takati kalmadığı bir anda susayacaktır elbette gönlüne takılıp düşecektir çorak topraklarına,nazlı bir yağmur gibi, belki de tek ihtiyacın olan cesarettir ,yola çıkmak için yada destek ahhhh ahh bunların hepsi senin içinde ve sen farkında değilsin,evet sen senin farkında değilsin hep fırınalarla savrulmuş düşüncelerle kavrulmuş sun sen o yüzden önce git aynada kendine hoş geldin de...

Hoş karşılayacaktır emin ol buna...