SESLERİN VURGUNU
Bir ses duydum çok uzaklardan...
SESLERİN VURGUNU
Bir ses duydum çok uzaklardan. Benim adımı fısıldıyordu. Dudaklarından dökülen her kelime benim birkaç adım ötemde yankılanıyordu. Bir ses duydum ben o gece. Kara ormanın içinde. “Son bir şans daha” diyordu. Kendi canı için mi merhamet istiyordu yoksa benim canımı mı almak istiyordu? Hiçbir zaman emin olamayacaktım. Onu, yüzüne bakacak kadar tanımıyordum. Ama arkamı da dönemezdim. Ona güvenmiyordum. Bütün ikilemleri bir araya getirmiştim. İnsanın en çaresiz anları seçim yapmak zorunda kaldığı anlarda mı saklıydı? Ya henüz vakti değilse? Doğru anı kendi ellerimle var edecektim ama şimdi değil. Onların oyununun piyonu olmayacaktım. Ben kendi oyunumu kuracak ve tek hamlede onları mat edecektim.
Bir ses duydum kalbimin tam içinde. Var gücüyle adımı haykırıyordu. Bense derin dalgaların içinde kaybolmuş bir halde onun sesini duymazdan geliyordum. Kendimi arıyordum dipsiz kuyularda. Kaybettiğim her şeyi derinlerde bulacağıma inanıyordum. Başımı suyun yüzeyine çıkarmak aklıma bile gelmiyordu. Oysa derin bir nefes alsam her şey nasıl da yerini bulacaktı. Boşa çırpınıp dibe batmak yerine nasıl da gökyüzüne dokunacaktım. Onca telaşımın arasında bir ses duydum yine. Boğuk ama inatçı bir ses. Ciğerlerimde kalan son nefesle beni suyun üstüne taşıyacak bir ses. Bana ait bir ses.
Bir ses yankılandı gecenin tam içinde, saatin yirmi üçünde. Yelkovanın akrebe yetişmesi an meselesiydi. Kapı her an çalabilirdi. Gelen kişi kimdi? Ona güvenebilir miydim? Duyduğum bu sesleri susturabilir miydi? Yoksa bana seslenen kendisi miydi? Kendi canı için mi merhamet istiyordu yoksa benim canımı mı almaya gelecekti? Kim bilir..
Kapı çalındı gecenin kör saatinde. Gelen kişinin kim olduğunu biliyordum. Ama o beni tanıyor muydu? Hiç sanmam.
Tepkiniz nedir?
