Sessizlikte Kalan

Kasım 13, 2025 - 21:52
 0
Sessizlikte Kalan

O adam artık direnmiyordu. 
Sevdiği geri gelmeyecekti, anlamıştı.
Sevgi…
sadece sessizlikle iyileşiyordu,
başka yolu yoktu.
Daha önce de yaşamıştı, biliyordu.

Kalbi bir zamanlar senin nefesinle çarpıyordu.
Sabahları gözlerini açar açmaz sevimli gülüşünü görürdü.
Kahvenin buharı,
pencerenin ardındaki rüzgar,
hatta sokaktan gelen kuş sesleri bile sana dair bir şeyler taşırdı.
Şimdi, hepsi sadece sessizlikti.
Gece boyunca dolanan gölgeler gibi,
varlığın yokluğunda dolaşıyordu odasında.

Ellerini uzattığında karşısında sadece boşluk var şimdi.
Boşluk…
öyle bir şey ki,
dokunduğun anda fark ediyorsun:
bir zamanlar var olan şey, artık yok.
Bazen o boşluğa bakarken, sana söyleyeceği sözler, paylaşacağı anılar zihninde canlanıyor, ama hepsi yalnızca bir boşluktan ibaret kalıyordu.
Sana söyleyemediklerini, artık içinden kendisine söylüyor

“Her şey bir bakışınla başlamıştı,” diye fısıldıyordu kendi kendine.
Bir tebessümünle açılan sabahlar, bir gülüşünle ısınan odalar…
şimdi hepsi bir suskunluğunla sona ermişti.
Hâlâ inanmak istiyordu; gülüşünde bir ömür saklıydı, belki hâlâ orada diye.
Ama inanmak yetmiyordu.
Gerçek, sessizce kalbine oturmuştu.

Sabahlar artık senin tebessümünle başlamıyordu.
Sensizliğin göğünde kayıp giden bir yıldız gibi…
sönüyordu her şey.
Dilinde ne bir sitem kaldı, ne de gözlerinde umut kırıntısı.
Sadece kabullenmiş bir yorgunluk ve kalbinde sessizce büyüyen bir boşluk.

Ev, hâlâ senin kokunu taşıyor gibiydi.
Kitaplığın köşesinde unuttuğun kitabın sayfaları,
mutfaktaki fincan,
hatta yatağın başucunda çıkarıp bıraktığın küpelerin…
hepsi sessiz bir hatırlatma.
Ama artık dokunmuyordu.
Artık uzanıp alacak hali yoktu;
sadece bakıyor ve hatırlıyordu.

O adam artık biliyordu:
bazı aşklar bitmez, sadece sessizce ölür.
yavaş yavaş
Ve o da susarak sevmeyi bıraktı.
Çünkü artık kaybettiğine ve geri bulacağına değil, gerçek anlamda bittiğine inanıyordu.

Ve sessizlik…
sessizlik onun en iyi arkadaşı olmuştu artık.
O sessizlik içinde düşünüyordu:
belki de bazı insanları sevmek,
onları gerçekten kaybettiğini anlamakla başlar.
Her şeyin bittiğini kabullenmekle…
ve sonra sessizce yaşamaya devam etmekle.

Yazan
Korhan KÜLÇ

Tepkiniz nedir?

Beğen Beğen 0
Beğenmedim Beğenmedim 0
Sevdim Sevdim 0
Eğlenceli Eğlenceli 0
Sinirli Sinirli 0
Üzgün Üzgün 0
Vay Vay 0
Korhan KÜLÇE Ben; Kelimelerin sessiz ama derin gücüne erken yaşlarda kulak veren; fakat bu çağrıyı kaleme dökmeye ancak yıllar sonra cesaret eden bir anlatıcıyım. Çocukluk ve gençlik yıllarımda sözcükleri biriktirdim; kimi zaman defterlerin kenarına, kimi zaman zihnimin sessiz koridorlarına notlar düştüm. O yıllarda yazmak, bir eylemden çok bir bekleyişti, zamanla demlenecek bir içsel dilin hazırlığıydı. Yaşamın dönemeçlerinde sessizce biriken gözlemlerim ve iç konuşmalarım, sonunda kelimelere dönüşecek olgunluğa erişti. Yazıya geç başlamam bir gecikme değil, anlatacaklarımın derinleşmesine vesile olan uzun bir iç yolculuktu. Kalemimden dökülen metinlerde bu yolculuğun izleri açıkça hissedilir: kelimelerim acele etmez, duygularım yüzeyde gezinmez; her cümlem, yıllar boyunca içimde taşınmış bir düşüncenin ağırbaşlı yankısıdır. Benim dünyamda zaman yavaşlar, sesler usulca belirir; okur, hem kişisel hem evrensel bir anlatının kıvrımlarında kendi yolunu bulur. Kitaplarım… Onlar, içimde uzun yıllar sessizce yankılanan seslerin kâğıda bürünmüş hâli. Bir gecenin ortasında fısıldanan bir cümleden, bir sabahın ilk ışığında doğan bir düşünceden süzülüp geldiler. Her biri kendi zamanında, kendi mevsiminde yazıldı. Kimi bir yağmurun ince sızısıdır, kimi bir rüzgârın taşıdığı uzak bir hatıradır. Kelimelerimin arasından geçerken, belki kendi hikâyene benzeyen bir yankı duyarsın. Çünkü ben yazarken çoğu zaman kendime değil, sessizce bekleyen o görünmez okura seslenirim. Kitaplarım, yalnızca satırlardan ibaret değildir; onlar, kalbimin sakladığı seslerin, yıllarca konuşmayı bekleyen duyguların suretleridir. Ben sustukça onlar konuşur. Ben geçtiğim yerlerden uzaklaşsam da, onlar orada kalır, kelimelerin vefalı bekçileri gibi. Kitaplarım; Defne'nin Hikayesi - Fethiye'nin Sırları ve Kayaköy'ün Fısıltıları Elif'in Hikayesi - Gölgedeki Kadın Ece'nin Hikayesi - Güneşin Gölgesindeki Sır Alice'in Hikayesi - Küçük Bir Kalbin Yolculuğu Özlem'in Hikayesi - Zeytin Gölgelerinde Bir Tohum Farklı Hayatlar, Farklı Hikayeler İlişkiler Hakkında - 1 Biri Görür, Öteki Hisseder - Şiir Kitabı Sen de Haklısın Korhan KÜLÇE