SOL TARAFIM

Öyle bir çıkmaz içine sokuyor ki insan kendini ne yapsa çıkış yolu bulamıyor. Her şey gayet yolunda giderken mantıkla kalp arasında sıkıştırıyor kendini. En zoruda zaten kalple mantık arasında kalmak değil midir? Mantığı seçse bir zaman sonra yaptığından pişman olacak, kalbini seçse yaşadıklarından pişman olacak. Hani bir zaman sonra düşüncelerinden kaynaklı hiçbir şey mantıklı gitmezse neye karar vereceğini bilemezsin ya öyle bir çıkmaz bu. 

Hangisini dinleyeceğine karar verememek. Mantığına yanlış gelen kalbine doğru, kalbine doğru gelen mantığına yanlış. Sen bu ikisi arasında gidip gelirken bir anda kendini hiç ummadık bir yerde bulacaksın yani bir nevi kaybolacaksın. Çıkış yolu elbette vardır ama önemli olan bunu nasıl bulacağın. Sizce mantık mı daha önemlidir yoksa kalp mi? Yani bana kalırsa kalp çünkü şu zamana kadar ne yaşadıysam ne yaptıysam hep kalbimi dinledim şimdilerde ise mantığımla hareket etmeyi düşündükçe yine kalbimi dinliyorum aslında şu an ne yapacağımı bilmiyorum işte asıl beni yoran da bu bilinmezlik.