Umuda Yolculuk
Bir bekleyiş hikayesi...
UMUDA YOLCULUK
Evinden çıktı, biraz önce yaşadıklarını sindirebilmek için, apartmanın önündeki mermer eşiğe oturdu. Şubat ayının olanca soğuğuna rağmen bütün bedeni kızgın bir ateşle yanıyordu. Kocasının bilmem kaçıncı defa onu aldattığını öğrenmişti. “Hiç mi sevmedi bu adam beni?” diye düşündü bir süre. Bu dünyaya gözünü açtığı ilk andan itibaren onu kimse sevmemişti zaten; annesi, babası, kardeşleri...
Evlenirken onu çok seven bir koca hayal etmişti, sevgi doluydu kocası. Herkesi severdi kocası aslında bir tek kişi hariç. Birkaç kez bırakıp gitmeyi düşünmüştü. Ailesinin “Git intihar et daha iyi” demesi üzerine, vazgeçmek zorunda kalmıştı. Bütün yaşanmışlıkları için ağladı ve yaşanmamışlıkları içinde. Cebinden not defterini çıkardı, “BÜTÜN ÖMRÜMCE BEKLEDİM SENİ, KUTUPTA YAZ GİBİ.” diye yazdı.
Gözlerinden akan damlaları sildi. Gözlüğünü takıp, yoldan geçen arabalardan sarı olanını durdurdu.
- Nereye gidiyoruz? diye sordu arabanın sahibi. Bu soru düşündürdü bir süre onu. Çocuklarının yanına gitmeyi geçirdi aklından. Belki onlar annelerinin ellerinden tutarlardı.
- Ben yolu tarif edeceğim dedi, sürücüye kalan bütün umuduyla. Araba kıvrımlı yollarda giderken, yeni hayatına doğru yavaşça ilerledi.
Tepkiniz nedir?
