YANSIMA

 Hey sen satırlarında -satırlarımda- kaybolan, benliğini yok sayan, zihnime kurban ettiğim kadın/adam. Ayağa kalkmayı deneme vaktin gelmedi mi artık ya da ruhunu arama? Kalk ve yansımanı ara ya da yalancı bilirlerini bul bedenin gibi mesela. Geç aynanın karşısına. İşte, tam karşında. Hadisene kaldır başını, korkma ondan! O tümüyle ben ve bir miktar sen. Bütün halinde gösteriyor seni bu saçma yansıma, toparlan ve parçalarını ara. Bütünü parçaya bölmek ve parçaları toplamak senin ellerinde. Elinde bir kalp, varsay ki o bir taş. Her kalp bir taş. Şimdi onu fırlat aynaya, parçalarında kaybol usulca. Yerde sana arsızca gülümseyen ufak, keskin olduğunu sanan bir parça ayna. Alaylı tebessümlerinden bahşet ona, yakıcı bakışlarından ya da. Keskin olan arsız cam parçası değil ruhunun ta kendisi, bunu ASLA unutma!

 Denemek ister misin, ya da öğrenmek? Üzgünüm ne haddime öğretmek. Peki ya soru işaretleri kafanda beliren, onları susturabilecek misin bensiz. Sen asla bensiz değilsin, sen tümüyle sensiz bir bensin. 

 Zihninin sana oynadığı ufak bir oyun, kaderin tarafından usulca çizilen sonsuz soru işaretleri. Cevap ver bana! Bedenin mi acır, ruhun mu daha fazla? Cevapsız kalan her soru bir ben eder benliğinde, benliğim yok oluyor sensizliğimde. Bileğinde ufak bir çizik. Yok olacak bir çizik. Ben gibi, sen gibi ve en çok da herkes gibi.

 Yokluğum sırt çevirsin aynalarına, yüzündeki alaycı tebessüm bile ufak bir cam parçasına. İliştir hadi bileklerine durma. Bunca yıldır hasret ruhun olmasa da bedenin acıya...