KORKMA!

Bence her işi başarabiliriz. 

Başta korkmamak gerek. 

Bir arkadaşım vardı.

Bana yıllar önce şöyle bir şey demişti. 

Eğer sen kendini küçük görürsen, insanlar seni hiç görmez.

Sadece biraz çalışmamız lazım değil mi? 

Bence elimizden her şey gelebilir. 

Tamam her şey demeyelim ama yapmak istediğimiz, heves ettiğimiz şeyleri yapabiliriz. 

Her insanın muhakkak elinin yatkın olduğu bir iş vardır.

Her insanın mutlaka bir yeteneği vardır. 

Önemli olan o yeteneği ortaya çıkarabilmek.

Tabi bunu yaparken elbette ki yanılacağız.

Düşeceğiz, kalkacağız. 

Mesela etrafıma bakıyorum. 

Herkes bir şekilde bir şeyler yapıyor. 

Kimisi deli gibi sınavlara çalışıyor, yıllarca dirsek çürütüyor. 

Kimisi çoluğuna çocuğuna bakıp onları en güzel şekilde yetiştiriyor. 

Kimisi çalışıyor evine ekmek getiriyor. 

Kimisi çıkıyor her gün düzenli bir şekilde sporunu yapıyor. 

Kimisi sevdiği bir sanatını yapıyor. 

Kimisi hiç durmadan şarkı sözleri yazıyor. 

Kimisi kitabını yazmayı sürdürüyor.

Kısacası Bu hayatta herkes bir şeyler yapıyor.

Peki, ben ne yapıyorum?

Oturuyorum ve düşünüyorum.

Ben ne yapıyorum? 

O kadar insan, belki hayal ettiği gibi olmasa da bir hayat yaşıyor. 

Peki ben ne yapıyorum?  

Film izliyorum, kalkıyorum yemek yiyorum, 

telefona bakıyorum, uyuyorum, kalkıyorum tuvalete gidiyorum, 

yemek yiyorum, uyuyorum, kalkıyorum film izliyorum, 

telefona bakıyorum, vesaire vesaire ..

Sanki bir ben boş duruyorum bu hayatta gibi. 

Sonra duvarlar üstüme üstüme geliyor. 

Hayattan iyice sıkılıyorum. 

Kilo alıyorum, moralim bozuluyor, aynalara küsüyorum ,

depresyona giriyorum, canım hiçbir şey yapmak istemediği için spor yapmak da istemiyorum, 

kilo veremiyorum,iyice hayata küsüyorum, daha çok yiyorum. 

Ev benim evim, oda benim odam. 

Ama kalkıp da temizlemek bile istemiyorum. 

Çünkü depresyondayım. 

Peki bu nereye kadar devam ediyor? 

Hiçbir şey yapmadan seneler nasıl geçecek ki? 

Herkes bir şeylerin ucundan tutmuşken, ben neden hiçbir şey yapmıyorum? 

dedim kendime.

Ufak da olsa belki bir şeyler deneyebilirim. 

Yazı yazıyorum. 

Belki beceriyorum, belki beceremiyorum. 

Belki çok iyi bir yazar oluyorum, belki kağıdı buruşturup atıyorum. 

Ama yine de bir şeyler deniyorum. 

Ders çalışmam lazım, başlıyorum güzel bir fon müziği eşliğinde çalışıyorum, çalışıyorum. 

Belki sınavlara en güzelinden hazırlanıyorum, belki sıkılıp defteri kitabı bir yere fırlatıyorum. 

Düşünüyorum para kazanmalıyım, bir iki bileklik yapıp satsam diyorum, başlıyorum videolar izlemeye. 

Belki çok güzel bir site açıyorum ve paraları kırıyorum, belki de elime yüzüme bulaştırıp vazgeçiyorum. 

Ama ne yapıyorum biliyor musun? 

Her şeye rağmen deniyorum. 

Yanılsam da bir şeyleri başarmaya çalışıyorum.

Zaten önemli olan da bu değil mi? 

Adım atmak.. 

Bence başarmanın yarısı da  adım atmaktır.

O bir adımı atarsak, bence çoğu şey başarabileceğiz. 

Yeteneklerimizi keşfedip biz de o özendiğimiz insanlar gibi olacağız  

E sonuçta onlar da analarının karnından öyle çıkmadı değil mi? 

Sadece adım attılar. 

Sonuçta hiçbirimiz o ilk adımı atmasaydık, şu an hala emekliyor olurduk...