Yorgunluk...

Merhabalar, ben kimsenin umrunda olmayan o kişiyim. Bugün buraya sadece çok yorgun olduğumu yazmaya geldim. Evet belki de şaka gibi geliyordur. Herkes yorgun, diyorsunuzdur. Kim bilir?

Ama benim yorgunluğum, çocukluğumdan beri geliyor. Açık açık saatlerce anlatmak isterdim, fakat dediğim gibi yorgunum işte. Bunları anlatamayacak kadar yorgun. Nefes alırken sorgulayacak kadar yorgun. Bazen müzik dinlerken kafam götürmüyor, müzik ya müzik. Kapatıyorum belki dakikalarca belki de saatlerce tavanı izliyorum. Yorgunum işte.

İçimde bir acı var. İçimde bir yangın var. Ama bu hiçbir zaman sönmeyecek biliyorum. Ben söndürebildiğim kadarını kendim söndürdüm. Lakin geri kalanı sönmüyor. Benim yapamadığımı başkası da yapamaz, işte bu yüzden yorgunum.

En başta umudum yok, güvencim yok. Sevgim yok, saygım yok. İnsanlığıma dair olan her şeyimi kaybettim. Ama bu bir günde de olmadı, yılların birikmişliği var. Geçmiş kirli pis ellerini sadece bir kez doladı boynuma. Sonrası karanlık.

Sonrası özgüvensizlik.

Sonrası ölüm.

Sonrası toprak benim için.

Bilemiyorum sadece, sadece ben öldükten sonra arkamdan ailem dışındaki birileri de üzülsün isterdim. Tek başıma ölmeyeyim, birileri de benimle o toprağa girsin isterdim.

Ve evet çok bencilim. 

Bencilim, çünkü kendimi kaybettim. Arıyorum her yerde ama hiç bulamıyorum.