ANLADIM

Düşüp yere dizlerimi parçalamam ayağıma takılan taşların suçu değilmiş. Öylesine önüme bakmadan yürüyordum ki gözlerim onları da yolun bir parçası sanmış. Yapamadığım, başaramadığım, kendimde hata gördüğüm her duygumu, eksikliğimi fâniliğime veriyorum. Öyle ya mükemmel olabilmem için ölümsüz olmam gerekmez mi? Çocukça peşinden koştuğum, koşarken de hayatın sivri uçlarına çarptığım, benim olmayan yollarda aslında yolun sonunda yalnızca kendimle nefes nefese kalmışım. Meğer ne heveslerim varmış olduktan sonra fırlatıp bir köşeye attığım. Nasıl acele ediyordum, nasıl telaşlıydım dört mevsim. Ruhum sinyal veriyor beni çoğu kez uyandırmaya çalışıyordu da kan ter içinde kalsam da bana mısın demiyordum. Ne kadar uzaklaşmışım kendimden, üstelik maddeleşmişim şimdi anlıyorum. Bana yeten bir kağıt ve kalemden fazlası değilmiş, yeni yeni ayıyorum. Meğer ne çok gerçeği reddetmiş de bir yalana sıkı sıkı tutunmuşum. Nafile koşmuşum rüzgara doğru, bütün fizik kurallarını hiçe sayıp. Şimdi şişemde kalan mürekkebimi ruhumun kalemine daldırıp geri kalan ömrümün hikayesini yazmakta ve limanda yeni hayallere yelken açmaktayım. Kurumuş pencere önü çiçeklerimi toplayıp bahar temizliği yaptım bugün. Kendime bir söz verdim, artık parmak uçlarımda ürkek yürümeyeceğim, topuklarımı sağlam vuracağım zemine. Beni korkutan, ellerime kollarıma bağlanan düğümleri çözeceğim, çözemediğim yerde makasla keseceğim bu ipleri. Savaştığım bütün cephelere beyaz bayraklar koydum. Hırsın, kibrin, öfkenin silahları patlamayacak artık zihnimde. Gökten bir mucize inmesini beklerken bütün vaktimi çarçur ettiğim pencere önüne yeni çiçekler ekip, yeni kokular duyacağım iç evimde. Hüznün rutubetli kokusu, leylaklara, yaseminlere, zambaklara devredecek yerini. Çoğu zaman içimde belirsizleşen neşe kesinlik kazanacak ve bir mabet yapacağım içime, ruhum aldığı yaraların etkisiyle işçi arılar gibi örecek mabedimin duvarlarını. Burada büyüyüp besleneneceğim, burada sevgi yaşatıp, burada kökleneceğim.