ANNE

Anne. Kelime olarak bile ne yumuşak bir tınısı var,dilden dökülürken. Herkesin sahip olduğu ama kıymetle kıymetsizlik arası gelip gidici duygularda seslendiği sözcük. Kimilerinden çocuk azarında çıkan "ANNEEE", kimilerinden güzel ve kibar dökülen "ANNECİĞİM". Kelime aynı ama beynin ve kalbin birleştirdiği yerdeki çıkış çok farklı. İnsan dilinden çıkarırken katıyor sözcüğe anlamını. Ben pek kattığımı da sanmıyorum.  Benim gibi nicesi de var eminim.
        Anne olmak ne demek? Bunu yorumlamak her kişinin harcı mı? Onu da  bilmiyorum. Bildiğim Annenin ailenin bütün temel direklerini elinde tutan kişi olduğu. Anne yapıcı ve olumlu ise aile de çıkmaz sokak yok.Anne kendi hesaplaşmalarını bitirememişse aile karmaşık ve düzensiz.İkincisine çokça şahit olduğumu biliyorum. Cehaletin hata yaptırdığı ve bunu bir türlü kabul edemeyen bir annenin evladıyım ben. Sevgi pahada ağır ama hakkını verirsen. Hani evlatlar arasında ayrım yapan ve bunu hiç kabul edemeyen bir düşüncenin tohumlarından olduk  biz. Yargılıyor muyum derseniz. Artık hayır. Diyorum ya cehaletin ve gençliğini eziyetin ve ezilmişliğin pençesinden anca bu kadar kurtarabilmiş nice kadından biri benim annem.Yüzü gülmeyen bir başkasını ne kadar güldürebilir ki.  Bu noktada kopmuyor mu her şey. Ya anlayacaksın neyin neden olduğunu ve yargılarken de adil olacaksın. Bunu kimi zaman başarsak da boşluk çok oluyor. İnsan gem vuramıyor ki tüm duygularına. Öffff diyorsun neden her şeyi ben hoş görmek  zorundayım biraz da onlar anlasın beni.  Bu mümkün değil. Anlatmak cehaletin kara pençesinde kalıyor. Kendini haklı görmekte ısrarcı olan bir zihniyeti ne kadar ikna edebilirsin ki. Hiç bi zaman. Onun için yargıyı da yitmişliği de bırak gitsin. İnsanları yetmişinden sonra değiştirmek benim ne haddime. Mutlu olmak istiyorsan en güzeli geçmişini ve geçmişinde hayatında boşluklara sebep olan nicesini hoş görmek. Olay bundan ibaret. Hesaplaşmaya bir düşersen debelenir durursun benim gibi. Her şey olduğunca güzel. Gerisi de masal zaten.