Arşiv 23 (Bir Ömür)

Genç olduğum zamanları gerçekten özlüyorum. Arkadaşlarım ile yeşillikler arasında , adeta rüzgar ile dans ederdik.
Hayvanları sever ve onları beslerdik. Bazı günler gökyüzü bereketini ikram ederdi yeryüzüne sağanak sağanak. Mutlulukta kalbimize akardı bir yandan. Yağmurlu havaları çok daha fazla severdik. Çünkü görürdük ki ertesi gün o bereket çiçeklere vesile olmuş. Bize işlerdi o çiçekler. Bir bekçiydik adeta. Çiçeklerimiz ise rozetlerimiz. Doğa ananın bizi tanıdığının işareti. Arkadaşlarım ile aramızdaki bağ da güçlenirdi. Ah arkadaşlarım.

Küçük çocuklar yanımıza gelirdi bazen. Bizi oyunlarına dahil eder , akşama kadar güzel vakit geçiri , sonra da evlerine dağılırlardı. Özellikle bazıları bizi çok severdi. Bizde onlara meyve ikram ederdik. Daha çok sevinirler , bizde onların mutluluğunda mutluluk bulurduk. Özlemeden edemiyorum o çocuk seslerini.

Kışlar zor geçerdi. Ne kadar zorlu olursa olsun asla dostlarımdan ayrılmazdım. Soğuk geçen kış günlerine rağmen orada öylece bekler ve karın armağanı olan sessizliğin tadını çıkarır , bir kez daha minnet ederdik. Tabi bu huzur , çocuklar yanınıza gelip kart topu savaşı yapmaya başlayana kadar sürerdi. 

Zamanla büyüdük elbette ama asla dostlarımla , o yeşil tepede durmaktan vazgeçmedik. Olgunlaşmış , zamanla daha bilge olmuştuk. Bunu bildikleri için sanırım o çocuklar büyüdüklerinde bile bizi ziyaret etmeyi bırakmadılar. Dertlerini , hayallerini , hayatlarını hep bize anlattılar. Onlar için içlerini rahatça dökebilecekleri abileriydik. Tabi abileri olamayacak kadar büyüktük ama bu bir şeyi değiştirmezdi. Onları dinlemekten asla sıkılmazdım. Bazıları iyi bir dinleyici olduğumu bile söylerdi. 

Eh zaman bizi de yıprattı tabi. Dostlarımız ayrıldı ,o yeşil tepeden bir bir. Trajik şekilde veda etti bir çoğu. Yaşlılığın beni de esir aldığını hissediyordum yavaşça. O çocuklarda artık yetişkin olmuş ,iyice hayat oyununa dahil olmuşlardı. Nadiren de olsa hala uğrayanları oluyordu. En son o küçük kızlardan biri uğramıştı. Gerçi o artık bir hanımefendi. Büyümüş , serpilmiş ve güzeller güzeli bir kız olmuştu. Bana yakında evleneceğini , taşınacağını ve son kez bu yeşil tepede bulunmak istediğini anlattı. Mutluluğu yüzünden okunuyordu. O yavaşça yeşil tepeyi terk ederken ben ve dostlarım ise orada kalmaya devam ettik. 

Zamana yenik düşen te biz değildik. Büyük binalar ve fabrikalar yeşil tepemize hiç olmadıkları kadar yakındılar artık. Ama biz gene de oradaydık. Eski günleri yad eder , son günlerimizin olduğu bilinci ile huzuru tatmaya çalışırdı. Yeşil tepemiz hala ayaktaydı . Sonuna kadar nasiplenirdik nimetlerinden. Bu gönül sofrasından ayrılanlar artıyordu bir bir . Yad ediyorduk bir de yadigarlarını. Gene duruyorduk o tepede. Kalan huzur kırıntılarını kucaklıyorduk.

Anlayacağınız zaman , hançerini saplarken acı çekilirmiş. Bunu o acıyı yaşamadan anlamıyorsun maalesef. Şimdi ise son günlerinde , etrafı dumanlar ve betondan çevrili bu yaşlı ağacın göçme vakti. Yapraklarımın ayrılışı bile geri dönmeyeceklerini hissettiriyordu. Vaktimiz gelmiş demek ki. Ölümünden kaçış olmuyormuş. Son yapraklarımı dökerken bunu bir kez daha anladım. Artık bulunmamam gereken bir yerdeyim ben. Gitmeliyim artık bu hayat evinden. Elveda. Bu kadar.