Beyaz Ayı'nın Lekesi

Bir anlık sessizlik doğacak olan yürek yanıklarını ifade ediyordu yine. Suçsuzların suçuydu elbet ki suçsuz olmaları.  

Küçük kızının önüne atlayan babanın suçsuzluğunu ifade eden şeydi kızını masumca koruma isteği.  

Bir anlık patlayan silah sesinin ardından ortalık sessizliğe bürünmüş küçük kız kapattığı gözlerinin önüne babasının ona doğum günü hediyesi olarak aldığı büyük beyaz oyuncak ayıyı koymuş ve sarılmıştı. 

Baba nereden bilebilirdi ki bembeyaz ayı kendi kanıyla kızını koruma uğrana lekelenecek? Bilseydi... 

Küçük kızın arkasından gitmemesi için bağıran anne, kızını bile suçlayamazdı. Küçüktü o, çocuktu. Ve onun masumluğu babasının ölüm sebebi olmasını engellerdi.  

Yine de kadın içinde bir şeylerin koptuğunu ve asla bir araya gelemeyecek şekilde parçalara ayrıldığını hissetti. İçi sızladı. Kalbinin tam ortasında yer verdiği ve tüm damarları ona bağlayan kadın nefesinin kesildiğini, o an öleceğini sandı.  

Sonra bir an yüzüne ayıcığını kapatmış olan kızına gözleri kaydı. Hızla koşturup ona sarıldı. Tam arkasında, kızından saklaması gereken ve sarılıp sarmalamak istediği sevdiği vardı. Ama yapamazdı. Kızını, biriciğine bunu yapamazdı. 

Yıllar geçmiş, beyaz ayıcığın üzerinde ki kanlı lekeler genç kızın ve saçları ağaran annesinin yüreğinde ki özlem gibi geçmemiş, gitmemişti.  

Genç kız elinde ki ayıcığı yüzüne tutup babasının onun için kendini feda ettiği o sahneyi kaçırdığı yere ayak bastı.  

O... Hep kendini suçlamış ardından da babasının ona kendine bunu yaptığı için kızacağını düşünerek kendini suçlamayı bırakmıştı. Bu onu haklı ilan etmezdi ama o bildiği, inandığı gibi yaşamanın önemini biliyordu. 

Ya inandığın gibi yaşardın ya da yaşadığın gibi inanırdın. Ve yaşadığın gibi inanman demek, çevrenin toplumun algılarını benimsemen demekti. Bu... Doğru değildi! Çünkü bu ona inanıyordu...