BİKES

Akşam vakti sokak lambaları yandığında içimde bir yerlerde uyanan sokak köpeği kendine sığınacak bir yer aradı. Müezzin perşembe selasını bu kez belki de hiç bir zaman gerçekleşmeyecek hayallerime okuyordu. Caminin önünde durdum. Selayı kulağıma çektim, kalbim sıkıştı, içeri girip yaradanın huzuruna çıkmak beni böylesi bir çaresizliğe neden ittiğini sormak, isyan etmek istedim. Kendimi bildim bileli yaradan ile aramda farklı bir bağ kurdum. Kuvvetli ve körü körüne inançlarım her seferinde değişse de içimde bir yerlerde yaradana olan inancım hiç değişmedi. Durdum ve düşündüm, bir yanda dünyevi isteklerim, diğer yanda uhrevi düşüncelerimle, annemin hastalığından sonra bu camiye ilk girişimdi. Giriş kapısı bütün heybeti ile bana meydan okuyordu. Borç harç içinde okuduğum yıllarımı, annemin beni okutmak için pazarlarda sattığı yer elmalarının tadını bile unutmuştum. Caminin hemen karşısındaki mezarlığa gitmek, orada başı boş, üstünde ot bitmemiş, su dökülmemiş bir musalla taşı bulup saatlerce hüngür hüngür ağlamak istedim. Toprağa karışmış kemiklere dönüp işte buradayım ey ölüler benim sizden bir farkım yoktur belki de ben sizlerden zilyon kere daha ölüyüm demek istedim. Yapamadım. Ölenle ölünmezmiş. Gücüne gidermiş yaradanın. Evin yolunu tuttum. Sokağın başı ıssız aynı benim gibi, sanki o da dün kaybetti annesini.