Bilinmezlikte Kaybolmak

Uzun süredir elinden kalemini düşürmeden defterine bir şeyler karalıyordu. Çizdiği resimleri teker teker önüne dizmeye başladı. Derin bir nefes alıp önünde duran resimleri birleştirmeye, bir anlam çıkarmaya çalışıyordu. Nedenini bir türlü anlamadığı için sürekli boşluğun, karanlığın, belki de sonsuzluğun resmini çizmeye çalışıyordu. Elleriyle sakallarını çekiştirmeye başladı. Her zaman onun için bir anlamı olan bu resimlere bir anlam veremiyordu. Tekrar ve tekrar bu resimleri ilk çizmeye başladığı anı düşündü. O gün bu resimleri çizmeye iten sebep neydi? Bir yakınının ölümüne şahit olduktan sonra böyle resimler çizmeye başlamıştı. Evet bu ölüm onu üzmüştü, hatta yaralamıştı ama bu, genç adamın acıyla ilk tanıştığı an değildi. İlk tanıştığı acı sayesinde renklerin solduğuna şahit olmuştu. O çizdiği tabloya da bu ismi vermişti. Renklerin soluşu. Her acı onun daha da olgunlaşmasına neden olurken aynı zamanda her acıyla daha iyi şeyler çizebildiğini fark etmişti. Bu seferki ölüm ona yokluğu, hatta boşluğu anlatması gerekirken neden kaybolmuşluğu fısıldıyordu? 

Kaybolmak onun için ilk defa bir şeylerin eksikliğini anlatıyordu. Ama en çok kendi kalbinde kaybolmayı ifade ediyordu. Gidenin giderken sizden bir parça götürmesi kaçınılmazdı. Ama geride kalanlarla bir şekilde idare etmek zorundaydı insanoğlu. İşte genç adam o gün bu düşüncelerle kaybolmuşken çok sonra fark edecekti sarılacak bir omzu daha kaybettiğini.

Arkada çalan şarkıda ise o anda şu sözler çalıyordu:

"Kimbilir kaç yüzyıldır sarılmamış kolların?

Sisliyidi kirpiklerin ve gözlerin yağmurlu.

Yorulmuşsun, hakkını almış yılların."