Çıkmaz Sokakta Aşk

Çıkmaz Sokakta Aşk

"Çünkü sevmek her zaman tek taraflıdır. Seven sensen acısını da senden çıkarır aşk." Derin bir nefes verip düşünürken tavana baktı. "Herkes bilir, duyar aşkın acımasızlığını da hiç kimse ona geldiğinde hayır diyemez. O dünyadaki en güzel 'en kötü' şey." diye son cümlesiyle benim bazı cümlelerimin karmaşıklığına atıfta bulundu. Ve güldük... Belki verdiği pozdandır ama bakışları şu zamana kadar bana bakanlardan çok farklıydı. Şuan çizmekte en zorlandığım kısımlardı. Çünkü anlamını anlayamıyordum ve nasıl çizersem çizeyim o yumuşak bakışı veremiyordum. Ben de çözebilmek için onu incelemeye başladım. Gözlerinde dolanıyordu bakışlarım. Belki ne düşündüğünü çözemesem de çizebilirim diye. Isınmış ve kuru olmayan gözlerinde kendi yansımamı görüyordum. Bunu mu çizmeliydim? Koyu gözlerinde göz bebeğini ayırt etmek zordu ama daha büyüktü sanki çizimin başına kıyasla. İncelemeden sadece ona baktım dik dik. Aklımda söyledikleri... Sonra çizime geri dönüp son ayrıntıları tamamladım. Ve gözlerimi ona çevirip "Bitti. Beklemek... zor muydu?" dedim. Hareket etmese de gözleriyle onayladı. "Resmini..." Kafasını salladı. "Resmimi..." Hızla ayağa kalktı, daha fazla oturmak istemiyormuş gibi. Gülümsedi. Ama dudakları yukarı kıvrılınca gözleri kısıldı ve gözlerinin dolduğunu gördüm. Ama kısa sürmüştü çünkü görmemi istemiyordu. "Alabilir miyim?" Uzattım. Her şeye rağmen incelerken yine nefesini tutmuştu. Normaldi. Çünkü elindeki şu zamana kadar yaptığım en iyi eserimdi. Onun güzelliğinin dışında bakışları vurucu noktaydı. O da bilmiyordu öyle baktığını. Sonra elinden aldım. Ve sildim. Düzelttim. Ayağa kalkıp bana şaşkın bir şekilde bakan adama geri verdim. " Böyle olması gerekiyordu." Yavaşça kafasını salladı. "Böyle olması gerekiyor." dedi. Ve " Çizdiğin için teşekkür ederim." kapıya doğru ilerledi. Kapıyı açtı ancak çıkmadan önce yeniden bana bakıp "Sanırım bunu yapamam ama." Sandalyeme çöktüğümde kapının kapanma sesini duydum.