DİKENSİZ BİR HAYAT OLMAZ

DİKENSİZ BİR HAYAT OLMAZ

Günaydın karanlık, günaydın gece... Kafamın içinde uğuldayan bir yabancının sesine teslim oluyor rüyalarım. Fiziksel olarak bir acı hissetmiyorum, ama ruhum siyahın en koyu tonlarını yaşıyor. 

Bu gece, yine güneş doğana kadar; sevildiğimi zannettiğim bir kalbin, kalbimi mağlup edişine ağladım. Ben, adına aşk dedikleri ama beni hergün öldüren bir acıya yakalandım. 

Bundan 2 buçuk yıl önce tanıdım onu. Dokunmadan sevmenin eşsiz huzurunu tattırmıştı bana. O çok farklı ve benim için hayatı eskisinden daha kıymetli kılan biriydi. Kimseyle aynı kefeye koyamadığım, koymalarına dahi izin vermeyecek kadar derin bağlandığım birisiydi. Onun sesinden benim iliklerime doğru süzülen bir çekim kuvveti vardı. Bu yüzden çok seviyordum belki de... Bir ihtimalden kat kat daha fazlasıydı. Evet, sesindeki serçeleri çok sevdiğimdendi bu içimde uçuşan sayısız kelebek hissi. Her kelimesi, bir kelebeğin uçuşuna bedeldi.

Her birimizin hayatında; gitmesinden, kaybetmekten korktuğu bir insan vardır. O da benim için öyleydi. Vakti geldiğinde ben ondan gidecektim. Sonsuzluğun ışığına adım adım ilerleyecektim ama o hiç gitmeden yanı başımda kalacaktı. Bu hikâyedeki gidiş, benim son nefesimi verişim olacaktı. O güne kadar, mesafelere inat bu hissin arkasında durarak sevecektik birbirimizi. Giderse pusulam yönünü şaşırırdı. Doğruyu yanlışı, iyiyi kötüyü ayırt edemezdim.

En çok kelebeğimin kanatlarının kırılmasından korkuyordum. Birlikte gökyüzünü hayallerimizle süslediğimiz insanın, birgün bana çok uzak olmasından korkuyordum. Çünkü eğer uzaklaşırsa, her şey yarım kalırdı. Ben yarım kalırdım. Aslında hiç kalmazdım. 

Ama sonra birdenbire, ansızın sabah oldu ve güneş karanlık doğdu. Ben bu sevginin beni ne kadar yanılttığını anladım. O, benim hayatımdan iyi ki bir yıldız gibi kayıp gitmiş. Kendimden o kadar çok ödün vermişim ki, bunu göremeyecek kadar körleşmişim. Sevgi; sadece mutlulukta, sevinçte, güzel günde yaşanan bir his değildi. Hastalıkta, üzüntüde, en zor anlarda yan yana olmaktı sevgi. Dört duvar arasında; tüm duygu karmaşalarımı tek başıma atlattığım gün, onun benim için yanlış insan olduğunu kabullendim. 

Her kadının hayat yolculuğu, birgün saçma ötesi bir adam sevmekten geçer. Ve yine her kadın, yanlış insana adanmış doğru duyguları yaşamadan olgunluk kazanamaz. Benim en büyük hatam buydu. Hatalarımla olgunlaştım. Artık kalp gözüme güvenecek kadar sağlamlaştım ve kendimin önemini anladım. Size verebileceğim en güzel tavsiye; toz pembe hayallerinizi siyaha boyayan herkesten uzaklaşın, kendinizi bulun.

Satırlarıma son verirken söylemek isterim ki, dikensiz bir hayat olmayacağının hep farkında olun.