Dolunayın kızı~2
Onun ismi yok. Dolunayın kızı sadece. Kadere göre doğdu. Ama ismiyle müsemma, geceye ışık getirendendi o. Aykırı olmak da onun yaratılışıydı sonuçta. Uyumla doğsa da aykırı ölecekti.
Dolunayın kızı~2
İlk kez üzerinde yürüdüğüm bana yabancı bu köprüyü; çok kez geçtiğim, çeşidi hatıralara sahip o köprünün tahayyülüyle geçiyordum. Gerçi oraya dönmeye gücüm yoktu ve yeri, tarihi, insanı yabancı bu yer şimdilik sığınağım ve sonrasında belki mezarım belki miladım olacaktı. Köprünün seyirlik kısmına geçtim ve okyanusu seyrettim. Suyun ay ışığında dalgalanışı ve yakamoz... Yine bir dolunay, yine bir köprü ve yine bir ben ancak yeni bir son... Bu sefer ölmek istemiyorum, yaşamak istiyorum. Ancak o zamanın bedelini şimdi ödüyorum. Şuan yaşamanın sonucu ölmekten daha kötü. Kilitlenmiş tel kapıyı açıp anahtarı geriye, ona fırlatıyorum. Zaten hep olduğu gibi ardımda. Metalin yere düşme sesi gelmiyor. Kenara doğru yürüyorum ve durduğumda dolunay tüm ışığını bana yansıtıyor. Daha çok küçükken tanıştığım dolunay bugün yine bana şahit olacak. Beni kutsayacak. Akacak kanı yine o toplayacak. Tüm kanım... Bu kez ona veda etmiyorum.
Her ne kadar hazır olsam da korku gitmiyor ve içim titriyor. Son olduğunun bilincinde nefes alıyorum derince. Daha ciğerlerimi dolduramadan kurşun kaburgama saplanıyor. Rüzgarla bile sallanan bedenim kurşunun etkisiyle ileriye savruluyor. İnsanların biraz eğlence, heyecan aradığı, halatla güvenle atladığı bu yerden kaburgamdaki kurşunla ölüme düşüyorum.ve sert bir şekilde suya çarpıyorum. Şokla veremediğim soluğum... Suya çarpınca ciğerlerim boşalıyor. Derinlikler beni kendine çekerken geçtiğim sularda kızıllık yayılıyor ve bilincin yavaşça geri çekiliyor. Dolunay sahnenin bitişiyle bulutların arasına gömülüyor.
Sevgilerle...
Tepkiniz nedir?
