Düşünsene !!

Yağmur konuşuyordu,

Toprak dinliyordu,

Ben iç çekiyordum

Ağaçlar ise halay.

Cama hızla çarpıp birbiri ardına düşen, Damlalar gibiydi göz yaşım,

Biraz buğulu,biraz deli bakışlarım.

Ama yine de hiç konuşmadım.

Bu sabah sustuğumun bilmem kaçıncı günü,

İçimdeki ben,beynimi yırtıp çıkıyor gibi,

Şakalarımdaki bu ağrının sebebi,

Hiç susmayan iç sesimdendi.

Anladım, ah sonunda...

Ben sana değil

Öbür ben’e susmuşum.

Ona küsmüşüm de farkında olmamışım,

Hoş o da farkında değil ya 

Olsaydı susardı o da,

Düşünsene !  ikimiz de inzivada,

İnsanlık Araf’ta,

Ağaçlar halayda,

Yağmur söyler, toprak dinler.

Düşünceler, düşünceler,

İnsanı böyle delirtirler...