Eskiden

Yüzünden gülümseme eksik olmayan,etrafa neşe saçan biriydim eskiden. İnsan yaşadıkları acılarla,hayal kırıklarıyla,hüzünle,hatta kederle büyüyor işte bi gün ansızın. Annemin ellerinde büyümek gibi bir büyümek değil bu. Yüreğimde katlanamadığım bi acıyla,ara ara nefesim kesilirken,sararan yüzümle bitik ruhumla,acılarla kıvranarak büyümek. Kalbimde acıdan başka bir şeye yer bırakmayan biri oldu hayatımda. Tüm hayal kırıklarımın sebebi,neşemi kaybetmemin,her gece hüzünle boğulmamın esas sebebi. Kalbimde sevgi ve saf mutluluktan başka bişey olmazdı benim. Annem sadece sevmeyi öğretmişti çünkü bana, nefret kin tutmak bana göre değildi, ben bilmezdim eskiden bu duyguyu. Hatta nefreti bilmezdim… Ama öyle bi kırıldı ki kalbim,öylesine bişey yaşadım ki…Sonsuz mutluluk verirken insanlara , onun sadece nefreti hak ettiğini gördüm. Saf sevgi,saf mutluluk ,saf aşk vardı. Benim ona beslediğim tek duyguysa saf nefretti.