HAVADA BULUT, YERDE KAR, GECEDE GÖKGÜRÜLTÜSÜ
Şiir
Bulut izin vermiyor sabaha
Yerden aydınlandı gün
Beyaz topaklar, umut gibi, özlenen, beklenen sevgili
Kasveti dağıtan şu manzara, bir bahar dalı çiçeğinde kar,
Yolcuya endişe, işçiye eziyet,
Annelerin gözü yolda, babalar pençesinde mecburiyetlerin
Çocuklar pamuk sanıyor, adımlarında gıcırtılar
Neşeye karışıyor, boyunca beliren siluet:
Adam kardan
Kahkahalar eşliğinde alkış,
Bir düğün alayı gibi dökülen konfetiler altında
Büyükler küçükler
neon giysilere beyazlıklar,
Sevdalılar bedava romantizmde
Şemsiyeli yaş almışlar!...
Yürekte korku, ortalığı kaplayan kükreme
Gökyüzü kızgın, köpürmede
Hangi densiz tanrılardan izinsiz
Mutluluk yağdırmada
Havada bulut, yüreklerde kaygılar
Yere çevir gözlerini, karanlıklardan umut yağar
Kar!
Bembeyaz eteklerini yayarak çömelmede gökyüzü,
Tabiatta mola, bir dakika, bir iki gün…
Seyret sadece umudu, karanlığın yok oluşunu,
Yalnız anın coşkusunu, mutluluğunu,
Herkes star, sokak lambaları büyülü,
Taneler uçuşmakta, Ve sen şahitsin,
Bir mucize yaşanmakta!
Tepkiniz nedir?
