Kar Bile Kıskanır

Kar bile kıskanır

yağarken usul usul

gürültülü inceliğini

Sema çekerken üstüne

beyaz yorganı

anımsar griden hallice

karanlık anı

gri sarı ve sonbahar

sarar yanık ormanı

omzunun ucundan bakarak

kıskanır kar bile

kirletir örtüyü

benzesin diye sana

-Bir çocuk

döner güle oynaya

dans eder gördüğünde seni

kapar gökten süzülen yaprağı

sayfanın kucağına bırakır

-ve kapar kızıl yaprakla kitabı

Kar bile kıskanır

yağışı isteksiz

çığ olmak ister

esir alır öfkesi

gökten bir el uzanır

şimşek gibi ani

arlanır çekilmez hâli

Duaya çıkan ahaliyi

gizliden izler

ve kar bunu kıskanır

şahlanır sırlı denizler

genizden sızan acının

özlemiyle kavrulur

siyahı dilerken kızarır

köşesinde avlunun

musalla taşında

ve başında henüz günün

düşer yanağına

her üzgünün