KARANLIĞIN İÇİNDE
Bazen insan hayatta çoğu duygusunu gizlemek zorunda kalır. Üzüntüleri.acıları,mutsuzlukları,umutları ve çoğu zaman keşkeleri…
Bazen öyle anlar olur ki,
Kaçıp gitmek istersin sorunlardan,sorumluluklardan,acılardan,
Kaçıp gidince geçecek sanarsın,her şeyi geri de bırakacağını düşünürsün,
Ama hiç bir şey düşündüğün gibi gitmez,hayat seni savurur durur ordan oraya,
Tüm o kaçtığın şeylerin ardında acı çekercesine çırpınır durursun aslında,
Ne yöne kaçsan umutsuzluğun da seninle beraber gelir,
Kendi kendini yiyip bitirirsin ama yapacak pek fazla da bir şeyin yoktur.
Çoğu kez “keşke” ile başlayan cümleler kurarsın.
“Keşke böyle yapmasaydım.Keşke her şey daha farklı olsaydı.Keşke öyle olmasaydı.”
Keşke,keşke diyerek kendini kandırır,yiyip bitirirsin kendini çoğu zaman.
Sonra bir de oturur kendine kızarsın inatla.
Kıyamazsın sevdiklerine bir tek kendine kıyar insan aslında.
Parça parça olmuş kalbin,umutların,hayallerin ve duygularını kitlersin bir kutuya gömersin kalbinin derinliklerine.
Yine de gülümsersin hiç birsey olmamış gibi çünkü zorundasındır “İyiyim” demeye,çünkü mecbursundur çevreni memnun etmeye.
Tüm her şey yolundaymış gibi.
İçini bir karanlık kaplar ama sen çoktan maskeni takmışsındır dışarıya karşı.
Kimseler anlamaz seni, kimselere anlatamazsın derdini,içini bir tek sen bilirsin,bir tek sen bilirsin gömüldüğün karanlığı.
Aslında anlatsan bile değişmez çoğu şeyler bunu da kabullenirsin.
Bir de sonra neler ile cebelleştiğin bilinmez,o maskenin altında,o gülümsemenin altında yatan acıları bilmedikleri için bir de iyi niyetinin nankörü olur çevrende ki çoğu insan…
Yine en başa döner “keşke” dersin,
Gözlerinden akan yaşlar ile o karanlığın için de zamanla kaybolur gidersin aslında…
Tepkiniz nedir?