Ne Güzeldi Gerçekten

Sıralanmışız yere, karşımızda kah karıncalanan kah  o meşhur TRT yazılı ekranıyla, yayına bağlanmasını beklediğimiz televizyon seyrediyoruz güya. Kaç saat beklerdik bilmiyorum ama bugün sayısını bile bilmediğimiz kadar çok olan kanalların hiçbiri o saatler sonu belkide birşey seyredemediğimiz anların tadını vermiyor. Çocukluğumuzda çizgi filmlerin bile bir hafta sonra devamını heyecanla izleyebildiğimiz; gündüzlerin bize, oyunlarımıza kaldığı o günler ne kadarda kıymetliymiş meğer. Tam çocuk tadında ve o küçük, büyük ekranlarla yorulmamış capcanlı gülen gözler.Akranlarıyla birarada. Kardeş, kuzen, komşu çocuğuyla uyumunda,kavganında tadına varmış bir çocukluk.Ekranların eve hapsetmediği, dışarıdan içeri zorla alınan,tüm gün haşır neşir olduğu toprağa boşaltmış vücudunun elektriğini. Stres nedir bilmeyen can neslim benim.İlerleyen teknolojinin kazandırdıkları çaldıklarının yanında hiç kalır. Z kuşağı olmasaydı keşke çocuklarım.Çünkü çalınanları yaşayan, ne güzeldi diyebilen bir nesiliz. Şöyle ışınlanıp yaşasaydı o kuşağı.Kuşak farkı evet gerçekten kuşak farkı bu.Ne biz  onları nede onlar bizi anlayamaz bu gidişle.Hızla ilerleyen bu teknoloji aynı hızla katmış önüne tüketiyor duyguyu, iletişimi kimbilir daha neleri ...