Nefs ve Nefes

       Kadim öğretilerimiz, naif adet, gelenek ve göreneklerimiz varken. Boş hissiz amaçsız hedefsiz bir nesle doğru gidiyordu yolculuk. Nereden baksak nereden tutsak da iyi işler başarsak derdine düşen insanlık hızla kan kaybetmeye başlamıştı bile.

        Ağaç yaşken eğilir dedi birisi. Diğeride ekleyiverdi,görünen köy kılavuz istemez. Tamam anladık dediler başkaları. Anladık anlamasına, ne olucağı az çok belli olan, gelmektekinin telaşı sarıverdi farkedenleri. Buraya kadar evrildi ise düşünceler, değişim de başlamıştı o halde.

         Vur patlasın çal oynasın dünyasında ağıt yakanlarda vardı elbet. Herşey içiçe geçmiş, bilinmezlik eksenindeki girdabın içine çekiliyordu sanki. Yaşamın dualitesine inananlar şöyle düşünüyordu bilinmezlik var ise bilirlilik yanı başımızda.

          Pandemi, yangınlar, ekonomik kriz ve dahası derken bir türlü vaz geçmeden felaketleri ağızlarına pelesenk etmiş olanlar. Birde şöyle şu taraftanmı baksak acaba:Yaşam varsa umut da var. Karanlık varsa aydınlık da var.Dağlar varsa ovalar da var. Nefes varsa çare de var.