ruhumun kıyıları- boş bir eve ait hissedemez insan

selaamm. ben geldim yine. konserine gittiğimden beri bağımlısı gibi dinlediğin evgeny grinko açık fonda. hava kapalı. nispeten iyi ama bir yandan da durgun hissettiğim bir gün. z raporu verildiyse haydi başlayalım.
günlerdir aklımda 'cümlelerim' şarkısının girizgahı var: 'insan öyle boş bir eve ait hisseder mi ???'. dolanıp duruyor zihnimde satın almış gibi uzun süreli belleğimi. tahmin edersiniz ki üzerinde uzunca düşündüm. indikçe indim derinine. şarkıların bazı sözleri beni böyle etkiler işte. çünkü tam da anlatmak istediğim şeyi anlatır. duygumu adlandırır. bu söz nereye dokunmak istedi hangi sonuca vardırmak istedi beni, ilk başta kestiremedim. sonra derinleştikçe çok eskilerden gelen bir şey olduğunu anladım. bir duygu kırıntısı. çünkü uzun yıllar hiçbir yere ait hissedemedim ben. şu an hissediyor muyum o da meçhul tabii. ama çok aradım dünyadaki yerimi.  sonra bulamadığımı kabullendim sanırım. savaşmayı bırakmış olmalıyım ki böyle kabuk bağlayan bir yara gibi hissettirdi bu satırlar bana. tekrardan üzerine düşündüm bu hissin. şu an bir yere ait hissediyor muyum ? diye sordum kendime. bir eve bir şehre bir odaya... cevabının boşluk gibi hissettirişi tam da bu satırları destekledi. ben dedim kendime, gerçekten de bu savaşı bırakmışım. kendime dayadığım bu zorunluluktan sıyrılmışım bir şekilde. bir şeehre bir kişiye ait hissetmemek artık problem olmamış benim için. çünkü hala ait hissetmekte zorlanıyorum kendimi bir şeylere, kendim hariç. nerde olursam kimle olursam olayım içime dönmek beni tek ait hissettiren şey oluyor. istediğimi bana en iyi verebilecek yer bir tek orası olduğu için sanırım. şefkati,sevgiyi, huzuru, değeri, merhameti, anlayışı, gücü... zaten aitliği sağlayan şey de budur diye düşünüyorum. insan tanışıklığı olan, anlaşıldığı yere ait hissetmeye başlar. bu değişebilir de tabi. bazen insanlara da kendimizi ait hissetmek isteriz. hatta çoğu zaman. ama sonsuza kadar sana ayrılmadığını o insandaki ait olduğun yerin ve hatta sonra o yere kira vermeye bile başladığını gördükçe ait hissetmemeye başlarsın. yük hissetmeye başlarsın. boş bir ev olur o yer. ait hissedemezsin. ne kadar çabalarsan çabala hep bi burası değil benim yerim hissi gelir ya insanın içne. zaten böyle hissettiysen bir daha hiç ait olamazsın. olamazsın abi. böyle zordur ait hissetmek. sen ne kadar kovalarsan kovala zamanı gelince batmaya başlar bir şekilde. huzursuz eder adamı. 
ben de yıllarca ait hissetmek için çabaladım. hissettiğimi sandım hatta. defalarca hem de. önce insanlara ait hissetmek istedim. baktım olmuyor bir şehre bir eve ait hissetmek istedim. olmadı. yer bulamadım. bulamamışm yani. şimdilerde dönüp bakınca görüyorum bu savaşı neden bıraktığımı. sanırsam sığınağımı kendimde bulmuşum. ve gittiğim her yerde kendime kendimle kalabileceğim ufak alanlar yaratmışım ve oraya ait hissetmeye çalışmışım. duvarlarına bana ait şeyleri astığım odalara sığınmışım. ve evet ya sanırsam biraz da olsa ait hissetmişim. 
velhasıl insan öyle boş bir eve ait hissedemez bence. anlaşılmadan kira vererek yaşadığı kalplere, yama olmaya çalıştığı şehirlere, duvarlarında kendine ait bir şey asılı olmayan evlere ait hissedemez. hissetse hissetse belki bir odaya ama en çok da kendine ait hissedebilir...
diğer yazında görüşmek üzeree.