Sana Mektup 2
Merhaba sevgilim. Satırlarıma nasıl başlayacağımdan ziyade onları nasıl devam ettireceğimi bilmiyorum aslında.
Evet. Sohbetimize kaldığımız yerden devam edelim istersen sevgilim. Sanırsam en son bebekliğimde kalmıştık. Daha doğrusu bebekliklerde.
Dünya ile tanışıyorsun. Daha bi kaç saat önce annenin içinden çıkıyorsun. Belki de hiç çıkmaman gereken , yaşadığın süre boyunca en mutlu ve en güvende hissedeceğin yerden çıkıyorsun. Ondan sonrası biraz karışık işte.
İstemediğin , belki de hayatın boyunca utanç duyacağın bi isim veriyolar sana. Sırf onlar istediği için hayatın boyunca sağdan soldan bu hitabı duyuyosun. Sonrasında ailen sebebiyle maruz kaldığın bi coğrafyada büyüyorsun. Hayatını onlara göre , orada yaşayan insanlar gibi şekillendirmeni isteyecekleri bi yerde doğuyosun. Sonrasında belki de hayatın boyunca nefret edeceğin akrabalara sahip olduğunu öğreniyosun. Sadece annen ve baban dolayısıyla bi ömür boyunca hayatında söz sahibi olabileceğini sanan kişiler topluluğuna. Ve işin kötüsü bunlara katlanmaktan başka çaren olmuyor.
Yani bebekliğin zorlukları bunlar sanırsam. İstersen biraz da kendi bebekliğimden bahsediyim sana.
Tepkiniz nedir?
