sar başa dünya

Bir ses yükselir içimden

Yenilen

Yapılandır bir şeyleri.

Kaybolduğum sokakları ezberledim şimdi

Sayabilirim adlarını sokakların soran herkese gururla.

Susabilirim artık her yapılanın karşısında

Bir adım daha atacak hevesim kalmadı

Düşmanı oldu hevesimin var ettiklerim.

Üşüyünce kat kat giyerim

Hala içimde biri titrer

Üşüdüğünden değil

Azınlık düştüğünden belki de.

Hak aramam, dil dökmem,

kelimelerimi herkese harcamam ucuza

yalnız sevdiğimi göstermeyi bildim, bir de elimden geldiğince kibar olmayı.

Münzevilikte yetmiyor bu günlerde

İnsan eti değmeden

İnsan fikri istila etmeden

İnsanın var ettiği bir şeylere inanmadan

Yaşayamıyor insanın kendisini.

Kendime bir tabut tasarladım

Her tahtası farklı ses çıkarır 

Her birisi farklı kokar içine çektiğinde

Baktığında hepsi farklı renkten oluşur

Bir tabut var ettim kendime

Dünyanın kendisiydi toprağı.

Yasak olan şeylerin peşine

Düşüncelerin izine

Sevgisizliğin

Güvensizliğin

Tereddüt ve özrün zor olduğu kıyılarda yüzdüm

Boğuldum, öldüm

Toprak atmasınlar üstüme.

Yazarken boğazımı yakan yazı

Yaşarken ruhumu yakan hayat

Sevginiz vasat

Ucuza pazarlarda bile satılmaz

Sar başa dünya

Yık, parçala, mahvet

sen hep

Sar başa dünya.