saudade

Bal’a

Merhaba bayım. 

Nasılsınız? Dudaklarınızın kenarı mutlulukla kıvrılıyordur umarım. Gözlerinizin siyahı parlıyor dimi hala? Tıpkı o gün olduğu gibi, mutlu musunuz? Benim nasıl olduğumu merak ediyor musunuz? Kırgınım. Hemde fazlasıyla kırgınım. Size olan kırgınlığım kendi içimdeki evleri yaktı. Evlerim yandı bayım, bahçelerim.. Size her inanmaya çalıştığımda ellerim de yandı. Ellerim bayım, sımsıkı tuttuğunuz ellerim yandı. Size hak vermek istedikçe içimdeki köprüler yıkıldı. Kısacası, içimdeki bir şehri üzerime yıktınız bayım. Ve bunun telafisi yok artık.

Hani geçip gittiğiniz o sokaklar var ya, kalbimde yer eden.. Ben onları bana gelmeniz için döşemiştim kalbime ilmek ilmek. Siz tercih ettiniz çekip gitmeyi. Size kendimi bırakmak istediğim zamanlarda, bana uçurum oldunuz bayım. Beni böyle böyle kopardınız yeryüzünden ve böylelikle içinize hapsedip öldürdünüz beni. Bu kalemi tutan da ben değilim, bu kağıdı her kelimesiyle beraber size adayan da ben değilim. Bu yazıların derinliğinden ve verilen değerden dolayı teşekkür edecekseniz, ruhuma teşekkür edin lütfen. Bedenime isteseniz de edemezsiniz artık. Sahi, teşekkür edecek misiniz? Bilirim, ne diyeceğinizi bilmediğinizde teşekkür edersiniz. ‘Sevmiyorum’ diyemediğinizden, teşekkür edecek misiniz bana da? Her neyse, dediğim gibi; benim karanlığım ve kırgınlığım içimde açılan birkaç yaradan ibaret. Yada sizden ibaret benim kırgınlığım. İyi bakın kırgınlığıma bayım, lütfen.”