Türkülerin Münakaşası

Ne saçları sarıydı ne de adı Mihriban. Herkes bir Mihriban kurar hayalinde, bir Mihriban besteler, bir Mihriban söyler ve onunla yaşar, ona yakıştırdıklarıyla. Sarı saçlarına deli gönlümü bağlamışım çözülmüyor diyor Musa Eroğlu. Unutursun kolay mı deme unutursun Mihriban'ım diyor Selda Bağcan. Arından devam ediyor Eroğlu ayrılıktan zor belleme ölümü görmeyince sezilmiyor Mihriban. Ekliyor Bağcan oğlun kızın olsun hele unutursun unutursun Mihriban'ım. Susar mı Eroğlu devam ediyor bestesine. Yar deyince kalem elden düşüyor gözlerim görmüyor aklım şaşıyor, lambada titreyen alev üşüyor aşk kağıda yazılmıyor Mihriban. Karşılık veriyor Bağcan zaman erir kelep kelep, meyve dalda kalmıyor hep unutturur birçok sebep unutursun Mihriban'ım. Ve Eroğlu son dörtlükleri seslendiriyor. Tabiplerde ilaç yoktur yarama, aşk deyince ötesini arama her nesnenin bir bitimi var ama, aşka hudut çizilmiyor Mihriban. Selda Bağcan bu sonsuz susuşa uzun uzun haykırır bütün nağmeleri. Yıllar sinene yaslanır, hatıraların paslanır, bu deli gönül uslanır unutursun Mihriban'ım. Süt emerdin gündüz gece unuttun ya büyüyünce ha işte tıpkı öyle unutursun Mihriban'ım. Yanıt alamayınca Bağcan sözlerine daha daha da vurur sazın tellerine. Gün geçer azalır sevgi, değişir herşeyin rengi, bugün değil yarın belki unutursun Mihriban'ım. Belki de aşkına derinlere gömüp acısını sırtlanıp bilinmezliklere sır tuttu Eroğlu. Selda Bağcan da ekliyor gayrı sonu. Düzen böyle bu gemide, eskilerde yiter yenide, beni değil sen seni de unutursun Mihriban'ım. Bağcan ısrarıyla Eroğlu Feryadı ile tüketti besteleri. Bizler dinlemeyelimde kim dinlesin bu besteleri. Kim hatırlasın? kim hatırlatsın? Günümüzde unutulmaya yüz tutmuş bu kıymetleri, kimler arayıp araştırsın? kimler kulak verip alkışlasın kimler...